Блукаю па барвяным лесе,
Дзе павуцінай голае галлё
Падвязана ў высокім наднябессі
За шэрае птушынае крыло.
Гайдаюся, нібы па вершаліне,
На думе, непазбытнай, праз вякі:
Нішто жывое ў свеце не загіне
Ад мудрай чалавечае рукі.
А мне насустрач — лямант апантаны,
I звера рык, і пах парахавы...
I я стаю, нібыта звер загнаны,
Над плахай акрываўленай травы...
I птушка, абарваўшы павуцінне,
Свабодна крылле ў небе развядзе —
I родны край раней пары пакіне,
Сваю душу пакінуўшы ў гняздзе...