Вершы беларускіх паэтаў

Людзі, не збівайцеся у статак!
Знаю: моцны статкавы пачатак,
знаю: тужым мы па ім падчас,
знаю: так і падмывае нас —
збіцца ў статак,
                       збіцца і згубіцца
недзе ў самай гушчыні яго,
збіцца ў статак,
                       збіцца і пазбыцца
вобліку і голасу свайго.
Збіцца ў статак,
                        важаку скарыцца,
і у той пакорнасці сляпой
тупаць да агульнага карытца,
тупаць на агульны вададой.
Гэта так спакусліва:
                                скарыцца,
у саку агульным растварыцца.
Гэта так спакусліва,
                               так цешыць:
ад цябе нічога не залежыць.
Гэта так заманліва,
                              так вабіць:
спіць тваё сумленне,
                                 твая памяць.
Гэта так заманліва...
                                 I ўсё-ткі
як бы гэты зман ні быў салодкі,
не прымайце, людзі, гэты зман,
не прымайце стаднасці дурман.
Вы рабіце разам свае справы,
вы варыце разам свае стравы,
ешце разам з аднаго катла,
грэйцеся ля аднаго кастра.
Пры жаданні паспявайце хорам,
павадзіце разам карагод.
Ёсць пытанні — сабірайце кворум,
сабірайце форум, веча, сход.
Можаце патупаць нават строем,
калі вас збярэцца больш, чым трое
(калі менш, які там будзе строй,
не скамандуеш: «Рады уздвой!»).
Толькі не збівайцеся ў атару,
толькі не губляйце свайго твару.
Вы жывіце разам, ды не ў гурце,
а на іншым, на разумным грунце.
На другой яднайцеся аснове —
на аснове дружбы і любові,
на аснове чалавечай роднасці,
на аснове чалавечай годнасці.
Збіцца ў статак —
                            гэта не адзінства, 
збегчы ў статак —
                            гэта дэзерцірства.
Гэта дэзерцірства пад агнём,
пад святлом, што розумам завём.