На вуліцы ціхая раніца.
Расшчодрыўся студзень бяз мер:
Ляціць снег няўхільна і хваліста
На скроні мае і каўнер.
Ад стылечы лаўкі пухнатыя
Дубеюць на сонным двары,
Дзе, не засмучоныя датамі,
Рабіну скубуць снегіры.
Спрабую я змерзлыя ягады,
У роце катаю, жую,
Бадзёрлівай даўкасцю радую
Гаротную памяць сваю.
Завесіўся вечар халсцінамі,
А я не забуду ніяк
Смак вуснаў чырвонарабінавых,
Салодкае горычы смак…