Прачнуўся дзень, і граю я адна,
Раяль кідае ноты на вятры.
Мы бачымся здалёку – гэта ты.
Цячэ саната вольна як рака.
Танцуем; задае тэмп мэтраном,
Бэтговэн патаемна лічыць крокі,
Павольна чырванеюць мае шчокі,
Гучыць саната ціха за акном.
У трэцяй часцы трэба разьвітацца,
Я застаюся, ў пекла ты вандруеш,
Ці закрануты Богам? Ці пракляты?
Апошні раз спрабуем цалавацца...
Я засынаю, ты ўжо ледзьве чуеш,
Ідзе далёка рэха той санаты.
Мяне дзяўчына смачна
Мяне дзяўчына смачна пакахала!
І вось я з ёю прама-ткі сь на ложку й вж.
Ага. Во зараз брошу я жэ й Бога.
Бо шо ты кажыш! Я ж така харошка!
Так ты вжэ Ангел? Чы яшчэ й Спіноза?
От гэто пак заноза так занозка.
Ну, прамо з носа дай ля ейі сопляф.
Канешне, не пра Светк мы гоньдзе.
Так, спомнылася вошка...