Вочы шута глядзяць з сумам,
у сэрцы схаваўся
жудасны боль.
Жыцце працякае з гулам і шумам...
Шут зсумаваўся,
о, пракляты кароль!
У цемры начной,
калі грукат заціхне,
плача, слязіцца «радасны» шут.
На волю з слязьмі
жадае каціцца...
Але не пускае смеха хамут.
Бывае і ў радасці
шчырыя дні
нясуць у далекія сны...
Свабода была б
і будзе тады
і гора, і смех назаўжды...