Імкнуўся спатоліць я смагу
апоўдні гарачага лета –
зачэрпнуў лясной прахалоды.
Вада пралілася скрозь пальцы
ў крупчасты і друзлы пясок.
Імкнуўся спатоліць я смагу
кахання. Падатныя вусны
пакрыў пацалункамі шчодра,
а шчасце багата лілося
скрозь пальцы ў нястрымны ручай.
Імкнуўся спатоліць я прагу
праўдзівых, утоеных ведаў,
а словы і тэзы чужыя
абрынулі неспадзявана
ўсе ўласныя думкі мае.
Імкнуўся спатоліць я прагу
жыцця ў мімалётных імгненнях.
Віхурай яны падхапілі,
скруцілі,
звязалі,
панеслі
няўмольна ў бясконцасць мяне…