Ён паміраў.
У кадры.
Сапраўды.
Не адлюстроўваў
Смерць –
Канаў рэальна.
І разам з ёй
Прымаў
І знак бяды
Ў сваё жыццё –
З канчаткам
Прадказальным.
Бы праракаў
Гульнёй
Уласны скон –
Іграў і боль,
І жах,
Сабе на гора.
Яшчэ не знаў,
Што так
Памрэ і ён –
Журботны крыж
Паэтаў
І акцёраў!
Бо, што ні верш –
Прароцтва
Трапны стрэл
І, што ні фільм -
Па лёсу –
Бумерангам.
І душыць сум:
“Як мала
Я паспеў!
А мне – гарэць
У полыме
Пад танкам…”
І ён гарыць
Паходняй
Уначы.
Палае сэрца
Болем
Невыносным.
Тут не ўратуюць
Лепшыя
Ўрачы,
Бо гэта –
Следства
Шчырага
Прароцтва.
Яно малюе
Будучыні
Свет
Па той, заданай
Творамі
Праграме,
І пакідае
Свой
Нябачны след,
Які кіруе
Лёсамі,
Шляхамі...
29.08.2010