Ізноў запальваюцца свечкі на каштанах.
Ізноў чаромха на зямлю губляе цвет.
А я загадваю, жадаю апантана
хаця б гадочак паглядзець яшчэ на свет.
Я прагну ўслухацца ў малітвы дрэў вясновых,
калі яны, абапал вулачкі, шашы
узносяць радасным галлём падзякі словы
Тварцу ўсяго: і першацвету, і душы;
пасмакаваць удосталь веснія харалы
шальнога птаства – гімны шчасця і любві –
і ласкай сонейка сагрэцца, каб растала
ільдзінка сэрца і затахкала: "Жыві!";
палюбавацца на мурог і дзьмухавечкі –
адбіткі радасці нябеснай на траве –
і праімчацца басанож да цуду-рэчкі,
якая бліскаўкамі летнімі заве;
аддацца хуткага цячэння вольнай хвалі
праплыць да стомы, потым лечгы на спіну
і ўбачыць неба ў аблачынкавай вуалі
неверагодным – як якуюсь навіну;
пасля на балю кветак ліпеньскага лугу
уславіць Бога за чароўную красу,
і звонам жаўранка сваю развеяць скруху,
і слёзы светлыя прасыпаць, як расу;
натхніцца восенню – заўсёды непаўторнай,
апалым лісцем залатым пашамацець,
і задыхнуцца вышынёй зіхотка-зорнай,
і на зямельку знічкай-кропелькай зляцець.
А напярэдадні пары зімовай смерці
залегчы ў спячку да чарговае вясны
і адысці...
не, не ў труну,
не, не памерці –
у весні дзень –
у ачмурэннай явы сны.
4.05.2014