Спыняю бег свой –
нЕкуды спяшацца…
Бяжым, бяжым, бяжым – да самай Сьмерці –
да мАнячага нас, з далЕчы, Шчасьця.
Не супакОйваецца ў гэтым наша сэрца…
Сяжу на лаўцы –
некуды спяшацца…
Бяжыць, бяжыць – мой ўнук, як верцель –
мо, бача дзесь паблізу Шчасьце.
Не супакОйваецца ўнука майго сэрца…
*+*
7 снежня 2014 г. У Менску, ўспамінаючы Косава…