Адзінокі чалавек...
Ўжо на зыходзе гадоў.
Ў пустую правёў свой век,
Не імкнецца ісці дамоў.
Чаму? А ніхто не чакае,
Ніхто ужо там не жыве.
Ён ўжо і жыць не жадае,
Але Смерць аніяк не збярэ.
І гора ў патухшых вачах,
Ад болю сэрца зайшлося.
Сям'ю ты насіў на руках.
Нічога. Бо гора знайшлося.
Драхлы, адзінокі, стары.
Слёзы застылі ў сэрцы.
Адзін ты застайся ў міры,
У хаце табе не сагрэцца.
Жыццё ўсё прайшло на вайне,
І страціў ты многіх тады.
Не разумееш, чаму табе
Жыццё даравала гады...