Я не ведаю, вы мне паверыце,
Ці ізноў жартам усё атрымаецца.
Вы ніколі мяне не палюбіце,
Сэрца быццам у грудзях не трымаеце.
Я заўжды птушкай у неба імчалася,
Я і марыць калісь навучылася…
Ці згадалася, ці ўзгадалася,
Але раптам я жыць пагадзілася.
Пераблытала сцежкі-дарожачкі,
Затрымалася дзесьці праз час другі,
Да крыві перабіла ўсе ножачкі,
Моцна-моцна крычала: «Дапамажы!».
Ціха-ціха мне рэха гукалася.
За сцягамі чужых – непатрэбная.
Я клянуся, я праўда змагалася
За цябе, крыўда шэрая, срэбная