Мы хадзілі заўседы няроўна
па глухім, па дарогам жыцця.
Хоць свяціла нам ясная поўня
мы кідалі ўсе загаддзя.
Мы не верылі ў яўную веру,
веру тых, хто стагоддзі жыве.
Бо нагой адкрывалі мы дзверы,
у кавярне, у краме, у царкве...
Што прызналі за роўную сцежку,
у чым сабе пакляліся ў жыцці?
Толькі бражкі спусцеўшыя дзежкі,
нас трымалі ў глухім забыцці.
І калі час наш прыйдзе сыходзіць
суд людскі будзе нас раздзіраць.
Мы жылі, бо зямля пакуль родзіць,
мы жывем толькі каб назіраць...
2015 г.