Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

птушкі

Сярэдняя: 3.6 (5 галасоў)

Адчуваючы змены ў прыродзе,
У паветры, у люстрах вады,
Птушкі ўвосень ірвуцца на поўдзень –
У цяпло – перажыць халады.

Ці інстынкты іх клічуць да ўзлёту
І збіраюць у вырай, у клін,
Ці з'яўленне асенняй самоты
Ў даляглядах радзімых мясцін,

Але некалі раніцай золкай
Пракладаюць у неба шляхі
Незлічоныя ластаўкі, сойкі,
Пліскі, жаўранкі, гусі, шпакі.

А пасля ў хваляванні вялікім,
Аглядаючы зверху палі,
Пад свае развітальныя крыкі
Над зямлёю плывуць жураўлі.

Углядаюся пільна, праз слёзы, –
І сыходзіць самотай душа.
А навокал трымцяць вербалозы
І злятае каштанаў іржа.

Я за клінам зрываюся знічкай –
Ды лячу ў халадэчу расы.
А мяне ўверх настойліва кліча
Шэпт узлётнай – маёй – паласы.

Разбяжацца б, узняцца на крылах –
І за выраем – за небаскрай –
Над радзімаю, сэрцайку мілай,
У чужы, ды прываблівы край.

Там, напэўна, жыццё – як у раі.
Паляцець? Але як? І калі?
Не магу. Бо на месцы трымае
Прыцягненне
Любімай
Зямлі...

4.09.2011