Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

1960

Сярэдняя: 4.6 (36 галасоў)

Сосен зябкія плечы
Цішыня спавіла.
Мне насустрач здалечы
Лесам песьня ішла.

Вечаровай часінай
Зазьвінела ў глушы
Нерастрачанай сілай
Чыстай юнай душы.

I было зразумела:
Тут не сорамна ёй
Нечаканай, нясьмелай
Першай тайны сваёй.

Тут баяцца не трэба,
Што пачуюць цябе.
Тут ёй кожнае дрэва
Спагадае цяпер.

Я стаю за ядлоўцам –
Хай спакойна міне...
I вянок на галоўцы,
I каса на сьпіне.

А ў руках – басаножкі:
Назнарок іх зьняла,
Каб адчуць, як патрошкі
Сьцежка стыць пачала.

Крочыць просекай-сьценкай
Як тунелем, адна.
Маладой-маладзенькай
Мне здалася яна.

I – на подступах ночы –
Добра бачна было,
Што сьпяшацца не хоча
Гэта песьня ў сяло.



Сярэдняя: 4.5 (64 галасоў)

Недзе поруч ляжалі дарогі,
Кліч кахання ляцеў ад ніў,
Але ён не кахаў нікога,
Бо занадта радзіму любіў.
Варты лепшага ў свеце кахання,
Рана скончыўшы мужны палёт,
Русы хлопец золкім світаннем
На высокі ўзышоў эшафот.
Плач людскі барабаны крыюць,
I ад пошчаку глухне зямля.
На высокую гордую шыю
Успаўзае змяёю пятля.
3 плачам жоравы пралятаюць.
Курганы і магільны жвір,
Непалітая ніва святая,
Плач жанчын, эшафот і Сібір.
Нікні гожаю галавою,
Па нязнанай страце ўздыхай.
Дарагая, ты стала ўдавою,
Не пабачыўшы жаніха.
Вашы кветкі ў лугах завялі,
Месяц марна згарэў над ракой,
Ты чакала яго, а стала
І нявестай і жонкай чужой.
І чамусьці ў сэрцы, як рану,
Я нясу твой нязбыты лёс,
Не даруючы ўсім тыранам
Непралітых табою слёз.



Сярэдняя: 4.6 (261 голас)

Простае шчасце людское,
Так як і наша з табою,
Пэўна, складаецца з солі,
3 хлеба, сабранага ў полі,
3 поту, дарожнага пылу,
3 роднага небасхілу,
3 дружбы, мацнейшай ад смерці,
3 песні... I так мне здаецца:
Каб з чаго іншага скласці,
Дык ці было б яно шчасцем.