Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць

Вешалки настенные в прихожую комбинированные magazin-veshalok.ru.

Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі
Галоўная

Уладзімір Мазго

Біяграфія Уладзіміра Мазго

Нарадзіўся 5 сакавіка 1959 года ў гарадскім пасёлку Зэльва Гарадзенскай вобласці ў сям'і рабочага. У 1964-1968 гг. разам з бацькамі жыў у Сібіры. У 1976 г. паступіў на філалагічны факультэт Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта (скончыў завочна ў 1985 г.). Служыў у Савецкай Арміі (1979-1981), быў карэспандэнтам шматтыражнай газеты «Інтэграл», выхавацелем у рабочым інтэрнаце, супрацоўнікам рэдакцыі літаратурна-драматычных праграм Беларускага тэлебачання. З 1984 г. - рэдактар выдавецтва «Юнацтва». Сябра СП СССР з 1984 г.

Друкавацца пачаў у 1972 г. Аўтар паэтычных кніг «Пад спеў крыніц» (1982), «Вершаліна» (1987), “Марафон”. Выдаў кнігу вершаў для дзяцей «Калі спрачаюцца маланкі» (1989). Працы і ў галіне перакладу.

mazgo.jpg

He дапамог бядзе анёл...

Яшчэ не ацэнена

He дапамог бядзе анёл,
Калі ўпаў на грэшны дол
Гарачым снегам попел.
I мы змывалі горкі пыл
I пракліналі небасхіл
За небяспеку кропель.
Халодны пот. Гарачы снег.
I нехта ўпаў. А нехта збег,
Хаваючы рэактар, —
Хто за сабой людзей павёў
I захлынаўся ад прамоў
Пра чалавечы фактар.
Змываем пыл духоўных ніў,
Што нечакана паланіў,
Запэцкаў нас па вушы.
I дай нам, Божа мілы, сіл,
Каб змыць нарэшце гэты пыл
Ачысціць нашы душы!..

Вербніца

Сярэдняя: 4.2 (10 галасоў)

Сонцам радасць свеціцца
I няма журбы,
Бо сягоння Вербніца —
Свята ў вярбы.
Стануць сцежкі вузкімі
Раптам нам з табой —
Захлынемся вуснамі
Пад густой вярбой.

Радаснай хвілінаю
He спяшай, пастой.
Вербнаю галінаю
Расквітнеў настрой.
I няхай саперніцы
Зойдуцца журбой:
Стрэнеш свята Вербніцы
З любым пад вярбой.

Два самотныя лісты...

Сярэдняя: 4 (6 галасоў)

Два самотныя лісты
Уваскрэслі з нематы,
Нібы гэтыя лісты —
Я і Ты.

Лісце падала з галін,
Адлятаў апошні клін,
А пад ім, любоў мая,
Ты і Я...

Два самотныя лісты
Запалілі залаты
I бясконцы лістабой
Над зямлёй.

I няхай ляцяць гады,
Помняць золак малады
Два шчаслівыя лісты —
Я і Ты.

Хоць не вечная вясна
I заснежыць сівізна,
Згадак светлая бруя —
Ты і Я.

Два самотныя лісты
Уваскрэслі з нематы,
Нібы гэтыя лісты —
Я і Ты...