Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць

Синергия тесты мти.

Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Віктар Ярац

Нарадзіўся 23 кастрычніка 1948 года ў пасёлку Красны Мост Рэчыцкага раёна Гомельскай вобласці. У 1970 годзе скончыў Гомельскі дзяржаўны універсітэт, аспірантуру па спецыяльнасці беларуская літаратура. Быў некалькі месяцаў загадчыкам сельгасаддзела рагачоўскай раённай газеты «Камунар». У 1970-1971 гг. служыў у Савецкай Арміі. Працаваў на Гомельскай студыі тэлебачання. У 1975 г. скончыў аспірантуру пры кафедры беларускай літаратуры Гомельскага ўніверсітэта. Працуе выкладчыкам гэтага ўніверсітэта, з 1978 г. - дацэнт. Кандыдат філалагічных навук.

Першыя вершы апублікаваў у газеце «Піянер Беларусі» ў школьныя гады. Актыўна пачаў выступаць у друку з 1966 г. Аўтар зборнікаў вершаў «Уваходзіны» (1976), «Добрыца» (бібліятэка часопіса «Маладосць», 1989).

Прымаў удзел у падрыхтоўцы энцыклапедычнага даведніка “Янка Купала” (40 артыкулаў). Каля 100 прац (артыкулы, рэцэнзіі, эсэ, тэзісы і літаратурна-публіцыстычныя нататкі) змешчаны ў часопісах, навуковых зборніках, энцыклапедыях, газетах Беларусі, Расіі, Украіны.

Выступае ў перыядычным друку па праблемах развіцця сучаснай беларускай паэзіі. Напісаў вучэбна-метадычны дапаможнік для студэнтаў-філолагаў «Беларускія паэты - лаўрэаты Ленінскай і Дзяржаўнай прэмій СССР» (Гомель, 1983).

Перакладае творы балгарскіх, летувіскіх, расейскіх, украінскіх паэтаў на беларускую мову.

jarac.jpg


Яшчэ не ацэнена
                                                    Віктару Казько

Калі б не тая ноч красавіка,
што горыччу дыхнула неспазнанай, —
як і раней, цякла б між траў рака,
як і раней, суніцы спелі б на палянах.
Як і дагэтуль, радасць птушанём
здзіўлёна кроплі ў дзень лавіла б летні
нябёс лагодных, што вадою гром
астуджваюць над лугам перагрэтым.
 
Шукаў бы зноў грыбнік — баравіка,
і рыбака б удача не мінала,
калі б — не тая ноч красавіка,
якой і ў страшным сне зямля не знала.


Сярэдняя: 5 (9 галасоў)

Калі падае ў лесе сасна векавая,
што падпілена вострай пілой, —
на хвіліну ў маўчанні яна замірае,
перш чым голлем абняцца з матуляй-зямлёй.

Калі свет чалавек пакідае аднойчы —
у здзіўленні глядзіць, хоць ад болю прыціх,
як спадае, гусцеючы, цемра на вочы
і жыццё паўстае, як адзін неспасцігнуты міг...



Сярэдняя: 4.6 (19 галасоў)

Калі памірае каханне —
маўчаць тэлефоны горна,
нібыта чорныя птушкі,
што застудзілі горла.
Калі памірае каханне —
прыходзіць бяссонніц змора.
Паўзуць цягнікі чарапахамі.
Нямее мора.
Калі памірае каханне —
гарчэе віно ў кілішку,
а смех за акном у бэзе
здаецца пустым і лішнім.
Калі памірае каханне —
вянуць заўчасна кветкі
і застаецца ў расстанні
спрачацца з бяздомным ветрам...