Ёсць два няведанні, ў якіх вучуся
Шчаслівым быць і знаць сваю пару:
Не ведаў дня, калі я нараджуся,
Ў якую ноч – не ведаю – памру...
Як ёсць два веданні, з якімі я змірыўся
І ў іх прамежку полымна гару:
Я ўсё-такі аднойчы нарадзіўся,
І ўсё-такі аднойчы я памру...
калі б людзі часцей думалі аб
калі б людзі часцей думалі аб гэтым--свет змяніўся б у лепшы бок.Дзякуй за верш!