Над горадам шэрае неба,
У вокнах ня гасьне сьвятло.
Там лісьцем пакрылася глеба,
Ды б'ецца матыль у вакно.
Ён бачыў вясёлае лета,
Ён лётаў зь сябрамі паўсюль.
І марыць вярнуць усё гэта:
"Прырода, цяпло падаруй!"
Ды толькі дарэмна ён кліча -
Ня зьменіцца кола быцьця.
Нібыта самотная зьнічка,
Зьнікае агменьчык жыцьця.