Капіляры завужаны ціскам нябыту,
захрасаюць і глухнуць там эрытрацыты,
кроў cгушчаецца ў жылах
заціхае патрошку,
з-за чаго так здушыла,
ядрыць мяне ў дошку?
Як адкаўкае сэрца, душа отбарбосіць,
так з усімі бывае ўвесну і ўвосень
пад граковыя крыкі
і пад снегапады –
жыць падобна на фікус
у дэндрары ада!
Можна плюнуць на ўсё і гусці па даўніне,
начышчаючы боты, спяваць пра каліну,
і пакашліваць строга,
палайваць памяць:
ды пайшла б ты да Б-га,
звінець медзякамі!
Ды – бягуць лейкацыты як дождж з парасона,
кожны дзень усё цяжэй крочыць мне па адхонах,
і не скарга вам гэта,
а так, пераскокі
астудзёнага лета
ў эстонскіх вытоках!