Адспявалі палеткі.
Адзвінелі калоссі.
Летуценнае лета
завінулася ў восень.
Слюдзяные ільдзінкі
ацвярозілі пожні.
На спазнелых дажынках
кожны дзень – як апошні.
Існаванне як брага
ап’яняе дакоскі,
развярэджвае смагай
недажатыя коскі.
Грае цудамі свету
у душы крышталёвай,
любатою сагрэтай
перад сцюжай зімовай.
Але як ні ўпівацца –
неспатольна, таропка –
у жыццё не найграцца
за хвіліну да кропкі.
22.02.2013