Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

цяжарнасць

Сярэдняя: 4.9 (9 галасоў)

Сказаўшы “Досыць!” адзіноце,
Па шаўкатраў’ю, па расе,
Ідзе жанчына і жывоцік –
Свой найвялікшы скарб – нясе.

Усмешка – сонейкам на твары,
Хоць і не лашчыла жыццё:
Кахала моцна – а без пары.
Але – дзіцё! Яе дзіцё!

Яно ўнутры гуляе-б’ецца,
Чакае часу ў свеце жыць.
Яго маленечкае сэрца
Пужлівай птушачкай трымціць.

Мо там – дачка? А мо – сыночак?
Абраць бы лепшае імя!
А колькі дзён і колькі ночак
У светлых марах правяла!

Якім яе малютка будзе –
У год, у тры, у дваццаць пяць?
Ці неяк выб'ецца у людзі?
Ці будзе маці шанаваць?

Яна ўжо дзіцятка кахае!
Ажно пяе пад ёй зямля!
Ў руках жывоцік калыхае –
Нібы люляе немаўля!

Мо і глядзіць хто-небудзь скоса:
“Што, нагуляла – і адна?”
Але яна плыве па росах
Як прыгажунечка-вясна…

І што ёй плёткі і зласлоўе?
Яны развеюцца, як дым.
А вось напоўненнасць любоўю
Не параўнаецца ні з чым…

15.08.2010