Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць

https://vladimir.skidkom.ru/tovary/benzinovye-generatory/ лучших Бензогенераторов.

Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

мама

Сярэдняя: 4.4 (62 галасоў)

Здаецца,
маці дзесь недалёка тут...
Дня не хапае ёй,
ажно да ночы
мітусіцца,
вечна ў клопатах...
І цягне – да яе заскОчыць мне...

І пасядзець,
з ёй побач,
без якой там справы...
І выслухаць усё, што яна хоча...
Смакуючы матулі маёй стравы...

Пачуць далёкія ўспаміны,
з яе дзяцінства і юнацтва...
Няспешна каб плылі хвіліны...
Ды толькі,
позна сустракацца...

Няма матулі…
А – ніяк не верыцца,
што больш не зазірну у вочы матчыны...
Мінулы Час ужо не вернецца...
Але, у памяці маёй –
жыве, нястрачаны...

Скрозь Час,
я пупавінаю з табою звязаны...
Я твой сыночак,
твой малЕнькі Алічка...
Табе – жыццём сваім я абавязаны...
Матулечка мая, Багіня-мамачка...
*+*
6 верасня 2014 г.



Сярэдняя: 4.5 (51 голас)

Пастаўлю свечку на акне. Няхай гарыць.
Прыйдзіце, душы, да мяне. Пагаварыць.

А.Наўчанкова.

Іду да мамы сцежкаю знаёмай.
І голас разаб’ецца, задрыжыць:
“Матулечка, як спіцца табе дома?
А я ў гасцях – жывым патрэбна жыць.

Дзянькі бягуць – збіраюцца навіны.
Маюе май, цюльпаны зацвілі.
Даруй нам, мама, і дачцэ і сыну,
Калі не так што, можа…Не змаглі…”

Пастаўлю свечку. Радаўніца. Вечар.
Прыйдзі, душа, хачу пагаварыць.
Твая прысутнасць думкі хай падлечыць,
Запэўніць хай: жывым патрэбна жыць!
* * *



Яшчэ не ацэнена

Веснічкі. Вярба. Калодзеж. Сені.
Не страчаеш. Ў хату не завеш.
Самі стол паставілі і селі.
А бліны дзе? Не, не прынясеш.

А вазонаў! Па табе сумуюць.
Ты іх не прыходзіш паліваць.
Кнігу на стале тваю святую
Не бярэ ніхто больш пачытаць.

Шафа рук тваіх цяпла чакае,
Печ даўно ніхто ўжо не паліў.
Певень недабудзіцца – спявае.
І Дружок твой голас не забыў.

Зноў калодзеж. Веснічкі. Машына.
Крыж ля плоту – абярэг людзей.
“ У імя Айца, у імя Сына…”
Нас з малітвай тата правядзе.



Яшчэ не ацэнена
I з далёкіх,
                   і з блізкіх дарог
Лёгкі крок на матчын парог,
Хоць і вісне, як хмара,
                                       знямога,
Цяжалее хатуль зім і лет...
А ў матулі адна дарога,
А ў матулі дарога — трывога
За цябе,
              за людзей,
                                 за ўвесь свет.