Бывайце здаровы, жывiце багата,
А мы ўжо ж паедзем дадому, дахаты.
У зялёнай дуброве мы начаваць будзем
I вашае ласкi вавек не забудзем.

У вашай гасподзе шырокае поле,
Няхай жа на шчасьце цьвiце ваша доля.
На рэчках на вашых бурлiлi каб воды,
Каб плавалi з крыкам гусей карагоды.

Каб жыта ў полi трубою вiлося,
Каб сала ў хаце кубламi вялося.
Штодзень у капусьце каб плавала шкварка,
Да шкваркi часiнай вялася б i чарка.

Яшчэ вам жадаем прыбытку ў хаце
Нi мала, нi многа – штогод па дзiцяцi.
Ня будзем у крыўдзе яшчэ i на тое,
Калi пашанцуе – на год i па двое.

Дарогу ж мы знаем да вас, ягамосьцi,
I езьдзiць мы будзем да вас часта ў госьцi.
Эй, хто на адведы, эй, хто на радзiны –
Вазiць караваi па дзьве паўасьмiны.

– Ну што ж, кажы, што ў вас чуваць? –
Пачаў стары пра сенажаць,
Успомніў жыта і авёс...
А вочы... мокрыя ад сьлёз...

А потым я загаварыў:
– Нічога, год я перажыў.
Ды не адзін – сядзіць нас шмат, –
Прывыклі трохі і да крат...

Ну, як там мама і сястра?
Пара ўжо на зіму араць.
I як там кратаецца дзед?
Ім занясі ад нас прывет!

– Нічога, мы-то жыць жывём, –
Вось ты тут сохнеш за муром...
Я ў торбе сухароў прынёс, –
А вочы мокрыя ад сьлёз...

– Не плач! Мы вернемся вясной
I ў поле выйдзем грамадой,
Сустрэнем новы ўсход зары, –
Не плач і не бядуй, стары!

Вясною сьветлаю з-за крат
Зь сяўнёю, поўнаю зярнят,
Нас выйдзе шмат, як цёмны бор,
На скібы чорныя разор...

Стары, я знаю, верыць мне
I сам гаворыць аб вясьне,
Здаецца, падужэў, падрос,
Хоць вочы мокрыя ад сьлёз...