Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

1941

Яшчэ не ацэнена

He шкадуйце, хлопцы, пораху,
куль гарачых і гранатаў.
Усе, каму свабода дорага,
падымайцеся на ворагаў,
на катаў!

Пушча змрочная, высокая,
недаступная паляна,
будзь ты могільнікам ворагам,
стань прыстанішчам для сокалаў —
партызанаў.

Век жывым звяр'ю не вырвацца
і ад помсты не схавацца.
Нашы сілы растуць, шырацца, —
над Дзвіной стаім, над Прыпяццю
на варце.

Днём буранамі крылатымі,
быццам цень, праходзім ноччу
сонным лагерам, між хатамі,
зніштажаючы гранатамі
банду воўчу.

Чуюць гады ў кожным шораху,
што ўжо блізіцца расплата,
чуюць з страхам песню ворагі:
не шкадуйце, хлопцы, пораху
на катаў!



Сярэдняя: 3.8 (13 галасоў)

Вятры і стэп шырокі
дарогу абступілі.
Бялюткія аблокі
на жоўтым небасхіле.

Пад'ехаўшы, мы бачым:
аблокі засцяць горад.
Стаяць у стэпе, значыць,
пад вечным снегам горы.

Адкуль тут горы?
Роўны
прастор ля магістралі.
...Стаяць стагі бавоўны,
што ручанькі збіралі.



Сярэдняя: 5 (1 голас)

Муэдзін ахрып
і з мінарэта,
стомлены, як вол,
пачаў мычэць.
Не ідуць —
крычы хоць усё лета —
мусульмане верныя ў мячэць.

Людзі ў полі;
просіць піць бавоўна,
і пшаніца просіць:
пара жаць...
Праплыве хмурынкаю раптоўна
каля сцен мячэці паранджа.

Муэдзін кабету прывітае,
сам сабе прамовіць муэдзін:
«Паранджу, напэўна, надзявае,
каб хаваць маршчыны
ад мужчын...»

А ў даліне сонца разлілося,
з гор грыміць
сцюдзёны вадаспад,
і цалуе спелае калоссе
шчокі загарэлыя дзяўчат.

Ім не трэба чорнага чачвана,
ззяюць вочы шчасцем і красой.
Паранджа з краіны ўсёй сарвана,
нібы ноч мінуўшчыны цяжкой.



Сярэдняя: 5 (3 галасоў)

Гэта ўсё — знаёмыя шляхі.
Аглянешся — затанулі ўдалеч.
На адных — палын расце глухі,
На другія — зоры ападаюць.

Пры юнацтве, што здалёк звініць,
І арлы садзіліся ахвоча,
Часам — каб да лёту заманіць,
Часам — каб выдзёўбваць вочы.

Але мы, улюбіўшыся насмерць
У шляхі, пракладзеныя ў заўтра,
Навучылі песню разумець,
Што ў змаганні і загінуць варта.

Вокам на шляхі куды ні кінь, —
Тлеюць косці звестуноў прадвесня
І ляжаць жалобныя вянкі
Анямелых з болю верных песень.

Не даклічацца ніякая вясна, —
Голас расплывецца ў чыстым полі,
Не збудзіўшы стомленага сна
Змагароў, загінуўшых за волю.

Але хай высокі маладняк
Боль магіл кране карэннем шчырым, —
І насустрач заўтрашняга дня
Нашы песні зазвіняць з-пад жвіру.