Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Зінаіда Кірнажыцкая

Яшчэ не ацэнена

Па блакітнаму небу
Ціха плывуць воблакі.
Яны ўсе бачаць і усе ведаюць
Пра нас, людзей.
Пра наша шчасце і наша гора,
Пра нашы справы і ўчынкі,
Усе пра нас.
А потым яны плачуць,
Таксама аб нас.
І, бачачы гэтыя слезы,
Мы становімся лепшымі...
Дзякуй вам, воблакі!



Сярэдняя: 4.4 (7 галасоў)

Між крыжоў блукаю асцярожна.
вокам дзе ні кінь- адны магілы.
Перад БОЛЕМ час бездапаможны.
Цішыню трываць не маю сілы...

Злодзей ты, ці не, прысуд адзіны
Вынясены ўладаю бязбожнай.
Рана незагойная Айчыны,
Зарасцеш травою прыдарожнай?



Сярэдняя: 4.2 (18 галасоў)

Спяшаешся гастрыць нажы,
Чакаеш доктара ў халаце.
На ампутацыю душы
Заўжды ідзеш, як крыўдзіш маці.
Ды застанецца ў сэрцы боль,
Не супакоіцца сумленне.
Гатовы б лыжкай есці соль,
Але не вернецца імгненне.
Адзін стаіш сярод мяжы,
Няўтульна стала ў роднай хаце,
На ампутацыю душы
Ідзеш заўжды, як крыўдзіш маці.



Сярэдняя: 4.3 (3 галасоў)

Ў душы адказнасць і трывога
Баюся лёс свой не пазнаць :
Сярод шляхоў знайсці Дарогу
І ўбок з яе не саступаць.
Прамовіўшы аднойчы “любы”
Пачуцці ў сэрцы захаваць,
Патрэбна будзе, сціснуць зубы
Але не здрадзіць і стрываць.
Адказу я пакуль не маю,
Змагу быць вернаю , ці не.
Са спадзяваннем запытаю:
Каханы мой, даруеш мне?