Хай нехта круціць пальчыкам ля скроні,
А нехта – усміхаецца мне ўслед,
Але ж, пакуль пісаць не забароняць,
Я буду кідаць вершы ў белы свет.
Яны мне – не забава і не ўцеха,
А нешта, без чаго не пражыву:
Пачуцці, ператвораныя ў рэха,
І думкі, што зляцелі ў галаву…
Яны – мая надзённая патрэба,
Раскоша, без якой мне сумна жыць –
Такая ж, як вада, і луста хлеба,
І прывіднай надзеі міражы.
Бяру штодзённа ў рукі паасобку,
Падкідваю, як белых галубоў -
І новыя становяцца ў чародку
Ў разліку на пашану і любоў.
Ускіну – хай ляцяць па волі лёсу,
Спрабуюць душы нечыя сагрэць..
Мо штосьці і падымецца ў нябёсы,
І будзе жаўрукамі там звінець…
Астатнія ж хай сеюцца насеннем
Туды, куды іх ветрык занясе.
Мо ў добрай глебе ў цёплы дзень вясенні
Штось парасткам да сонца прарасце.
А тое, што нікому не цікава,
Хай згубіцца дзе-небудзь, нібы пыл.
Яно на лепшы лёс не мае права,
З якой бы гліны творца не ляпіў.
14.12.2010
Жорстка, але ж ад нябёсаў. І
Жорстка, але ж ад нябёсаў.
І вельмі выдатна пішу.
Таму аніякіх дзьвукоссяў.
Не граф, а мужык. Не маню.