Сёй-той жыве ў нас ў душы з эпохай,
а для астатніх эпоха – по х*й.

Гледзячы на компру, міс
ўсё ж ідзе на кампраміс.

Рэпутацыйная страта
страшыць, ды не герастрата.

Трохгаловы цмок

Кожны дзень змагаюся
з трохгаловым цмокам
колькi не стараюся - усё выходзiць бокам

Бо гэтыя галовы адна адной дапамагаюць
I ведаю дакладна - забiць мяне намеры маюць

Але хiба за Хвядота я горш?
I што, я не здольны пасекцi галовы
Каб мне ад яго не пакутаваць больш
Заусёды са Цмокам я бiцца гатовы

Каценьцы, дачцэ лясніка, вельмі не хапала мацярынскай ласкі і таму яна так гарнулася да маці-прыроды. Не тое што луг, поле, лес і рэчка вабілі яе да сябе, аддаючы сіротцы сваю цеплыню і пяшчоту, а нават балота здзіўляла і зачароўвала дзяўчынку. Як і сваёй назвай – Жураўлінае, так і жураўлінымі танцамі...

Неяк раз адзін малады чалавек, назавём яго дзядзем Колем, у кепскім настроі позна вечарам вяртаўся дадому. Ён дзве гадзіны пад восеньскім дажджом чакаў сваю сяброўку, а яна на спатканне так і не з’явілася. Калі дзядзя Коля адчыняў дзверы свайго пад’езда, убачыў ката, які падышоў да яго і даверліва пацёрся аб нагу. Кот быў прыгожы, пушысты, хоць яго шляхетны выгляд трохі папсавала слота.

На Яблычны Спас у адну кватэру пазванілі. Гаспадары, убачыўшы бабулю з працягнутай рукой, тут жа зачынілі дзверы. Яны і сваю маці справадзілі ў дом для старых, бо ім стала цесна жыць пад адным дахам. Але і пасля гэтага ў іх успыхвалі сваркі, ад якіх найбольш пакутавала дачушка Верачка. I зараз, убачыўшы бабулю, якая пайшла ні з чым, дзяўчынка ледзь не заплакала ад жалю.

Чароўнай мелодыяй сэрца жыве,
Душа пачынае спяваць,
Фантазія ў небе павольна плыве,
Пачуцці высока ляцяць
Эмоцыі шлях пракладаюць,
Учынкі апоўдні маўчаць.
Я бачу, што людзі чакаюць
Таго, каго могуць кахаць.
Паслухайце ўсе, не жадайце
Такога, што можна згубіць.
Краіну бацькоў адшукайце
Спрабуйце яе бараніць...
Мне хочацца ў сэрцы пакінуць
Прыгожае збожжа ў палях.

Зноў ляціць на поўнач клінам
жураўлінай зграі вырай
Буду зноў чакаць уплыву.
Пад уплывам глузд не мілы.

Каб любіць мацней напэўна.
Разумею толькі з верай.
Без яе вясна што восень.
Быццам я той вырай поўдню.

Быццам больш і не існуе
мне настаўнікаў кашулей.
Апранайце ж жураўлі мне
хоць далонь сініцай.
Шчыра.

Но й пою гонды во зь

Я не вельмі яшчэ паэце.
Ды і проста – зу7 не ваш.
Я бо тольКі сь всяво змарнелы
Коце-браце Лісіцаў нахабн.

Гот як я во шурую сенцэ!
Ну, навільнікам, да, а як ш.
А ў мяне-та й нема ні пенса й,
Каб купіці у рвані штана ж.

Декуй Богу, жывый шэ трохы!
От і лапаю девок жа, х.
Ну, вытегують сокы апошні
Разве во хоць таКі зь дзяўчатк.

Нысэцьця уф Магільн.
Ды пціч сваё ціф-цьфік…

Луна ву Рыбку закацілась!
Кузако стала прамо бы вж.
А мні хоть со смытано сырку б…
А то всю ніч на крыс дывывсь.

Ну, кубаТурка бо ва ў турКа ж.
Страшэнна! Ржева. Все вжэ з дырк.
І вот куды ля мні зайіхаты,
Шоб хату в аньДуньЛінь?

А, вой, на вуліцы с3жы фш!
Ну, моль. Чы й махаон якыйсь…
І, вішь, знайшЛі зь сабі нашіст:

Печален Гимн, когда страна
Влачится за приблудшай мафийкай!
От вуш така и хохлома вж:
Шэ ны вмырла, моя ты нянька?

Ничтожна вош. Но росчысав б
Ты но на нич йийи шовковочкы.
От всё и гынэ ву хахлив.
А ведь почти шо й майнэ Родинка.

Мне больно это всё снести.
Бо оскорбление ли й совысци,
Колы тыбэ пычуть фси псыщ,
А ты ны й отзывка достойного фш.

От мы тут зарыкы в Лытви.

Псам мнеса ж хозяйского,
То мы скажэм: на хвуй злазь

Мы сёння мог бы здзелаць ціп очырк.
Да вожжы чось очынь-то закороткы шчэ.
Поэтому так, но накропайім жыццёрыска.
Хоць бы зь того й Наполеона ж.

Вот к нам знов прыйіхалы Коля Брыч.
Да й хвалыця своім ровыром.
От він якый швыдкый пак:
Пса любого догонэ!

А мы-то под плотом найшов но кольц з 2.
Да й то погнёны шчось.

Бо ж дэ ж жыда ты уфпрошь,
Кабы он пароль не спёр
Дзе-та аж за столь зь.

І кому-то трэба ж то.
От шчо мні дывосно ў Воўк.
Чы то так узе Ласось
Надаефш уф Блог?

От ты дня 2 зе не ходзь.
Да сусетКі зе онь той сь!
А навішчо коб Осёл
Місцэ знав своё б. Не! Там О но Вершык тфой!
А тут фо вець ФОК СЬ!

Да! Ў Сашкоў калодц
Поўны ш бочкы, шо ты!

... в жыда во ж і й зріцель мног

Шыва ОМ да Харэ Шрі й в дом

Сёння дзень быў неверагодны.
Аж стаміўся тут мой Брылёк.
Ну, бо скокі жа гэта можна,
Каб сянцо во гніло за плотам!

І вот мы пасля сан… кюлотаў,
Ну, дакашваў аж фронт жытоў.
Метыр з 2цыть аж травы гопнулісь.
Зарэ ж слягуць. Тады ты што?

Ну, й с рання мы, слегка ж паджрамшыс,
Ха-ха, ха-ха, на пусты жывот,
Так прашлісь, можа, с сотак с пару ўж,

А ты мне чаго венік в зебр?

А мы тута шо вам. Цвыточкы жэ в морду сь.
А шо шэ табе, кабы есль,
Мо, й с кошыка зробыть татарская мордыль
Якого плытёного пне шч?

І вота: лытеть фсі ошмёточкы помпы
За во дэ ограду поэт!
Бо ж мы не спаймаф ш а ні бітую цёлку сь
За гэтым ганебным занетк.

Скыдайімо фсё дэ куда нам ны годно фш!
Хто в лес, а хто дэся і в фэйс.

Ростягае жебкам морды.
А воны усэ свое!
Ах, да ты быстыжый бомбас!
Ты мынэ ж во всю уфгробыф,
Но закынув кіш іх ф хлев.

Ну, і мы жэ тожэ плотнік.
Но і знайім чысціць чобат
Во оно старухам с прэнт.
Ібо ш Месяц дзе з авторка.
З Бараном гутаріць борздка ш.
Ну, і мы паддайся чэрць.

Ззів ж я ж тару гонды мослав.
А не тоКі зь яблік квёлій.
Та і то се безь овсе й.

Я сягоння хачу расказаць вам,
І на беларускай мове нат,
Што гэта за год такі ўш –
Культуры якыйсь.

Бо ш шія ў нас вонь кака!
Ці прама зь тоўста-та.
Ну, хто дзе тут зойдзе
Ў які табе блох тфой.

А таму падрыхтоўваўся
Я, ох, пак як доўга ўжа.
Ну, кабы й кабеты, ха,
Ўсё зразумелі уў Бельмаса ж.

Ну, от я шэ ў школе Дзяд
Ды быў вучань з Оўныкаў сь.
І той Дзядовіч-та,

Ны пойму шчось я вас!
Шо, с свого тут каўнерыка
НельГА Й вошк с 5 вам 2ць?

Шэ й ій Дзёньнікаў с 5.
А то, відіш, діткы всхотілы вж
Шось такого й, бы й ф Саск.

Натэ-натэ-натэ зь вам скідкы.
От такы, бы й ув Вась.
А колы мы навішайім
Вжэ пранцывым улад?

Так шо вы уж там надывітэсь,
Шо за й мова така.
Гах, бо ш ныкак на Палісьсі зь
А ныма й вжэ й Сіза З.

Ну, Зюзька Я! Кусок С3лка.
Заморозю!
Ух-ах!

.. Раней, у дзяцінстве-юнацтве, у школьныя гады, любіў лета.
У дарослым жыцьці ўпадабаў восень. За яе сьцішанасьць-памяркоўнасьць, скупое восеньскае (ведае сабе цану напярэдадні хуткіх зімовых халадоў!) сонейка...
А хіба можна з чым параўнаць жоўта-аранжава-чырвоныя, залатыя сполахі восеньскага лесу!..

Кума аднойчы прачытала у газеце,
Што недзе там, у белым свеце,
Быў злоўлен кіт вялізны.
Пісалі, што заважыў ён
Дзве сотні тон,
Адзін язык быў тоны тры прыблізна!
«Вось гэта дык язык! — ускрыкнула Кума.
I пляснула ў далоні ад здзіўлення. —
Чаму ў мяне такога языка няма?
Навошта ён маўкліваму стварэнню?
А я ж, каб рэч такую атрымала,
Суседку так бы аббрахала,