Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

байкі

Яшчэ не ацэнена

Вось нешта раз на птушкаферме
Індык, пад'еўшы добра зерня,
Пачаў між птушак выхваляцца:
— Са мной хто можа параўнацца?!

Ну гляньце, птушкі, на мяне!..
Ды крыллямі — як чыркане!
— Сваім я лёсам ганаруся,
Ну, што вы варты, куры, гусі?

Са мной вітаецца сам Бык,
Як стрэне дзе: «Здароў, Індык!»
Пастаўлю хвост — зайздросціць Пава,
А чуб, як макаўка, на славу.

Або калі закулдыячу —
Ад шчасця сам я ледзь не плачу.
I салавей, сябры мае,
Ніколітак не запяе.

Але тут Лыска не стрываў
I ў выхвалякі запытаў:
— Хацеў бы я, Індыча, знаць:
А ці умееш ты лятаць?
_________________________

Быць мастаком яшчэ не значыць
Хадзіць ды толькі кулдыячыць.



Яшчэ не ацэнена

Здавалася, без дай прычыны
Леў запрасіў Асла на імяніны.
Асёл ад шчасця захмялеў.
Падумаць толькі! — Ён і Леў.
Здаецца ж, ён і не радня,
Па чыну, сіле — не раўня.
I раптам на табе: «Прыходзь на імяніны».
— А можа ацаніў ён розум мой, асліны
I буду там за тамаду?

Так... на ім вазілі там ваду.



Яшчэ не ацэнена

Аднойчы грып свіны па-свінску,
Такое мне падклаў свіннё,
Што насвінячыўся да віску,
Каб мне свіняча не было.

Але свінячая зараза
Свінячыць не перастае,
І рохкае ўсё раз за разам,
Нібы мяне свіннёй заве!

Ах, ты, свінячая істота,
Цябе я адсвінячу – ў раз!
І будзеш ты стаяць у плоце,
Між іншых вірусаў-зараз!



Яшчэ не ацэнена

Сабака — чалавеку друг.
Што так яно, — даведзена вякамі.
Заўжды ён быў у чалавека пад рукамі:
Нязменны следапыт і паляўнічы ўдалы,
I нават касманаўт, як Лайка даказала, —
Таму й павага да сабакі скрозь.
I вось
Малой балонцы крыўдна стала,
I агарнула яе злосць.
«Дзе ж праўда ёсць? —
Падумала яна. —
Каму павага? Шпіцам ды аўчаркам?
Балонкам жа пустая чарка?
А годнасць у сабак усіх адна.
Хіба не так? Ды гэта тэрмінова
Я даказаць гатова
I дакажу,
Сабачы спрыт балонак пакажу
Усім, усім!» I шустрая балонка,
Як вывелі яе на двор гуляць,
Падбегла да варот і ну брахаць
На ўсіх вакол задзірыста і звонка.
«Чаго ты гаўкаеш — дазволь спытаць, —
Азваўся верабей. — Прычын няма ж і знаку».
«Гаў, гаў! — хачу ўсім даказаць,
Што і мяне лічыць патрэбна за геройскага сабаку
I, як аўчарку, паважаць!»

Павага толькі з тым гатова знацца,
Хто ўмее плённай працай
Дабівацца
Ўзлёту, дасягненняў, росту.
А іншы думае парой,
Што ўсё на свеце дужа проста:
Пагаўкаў — і герой.