Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Іна Фралова

Сярэдняя: 5 (7 галасоў)

Вішні
Поўнач, сцюжа, вясновыя святы…

Л. Геніюш
Поўнач, сцюжа, вясновыя святы,
Сны і слёзы па твары як соль.
Вішні дома стаяць як дзяўчаты,
Вішням белым вядомы той боль.
Снежаць беллю па траўні пялёсткі,
Быццам вэлюм з плячэй маладой,
Пранясе вецер Поўначы хвосткі
Вэлюм-цвет праз кардон і канвой.
І не трэба паэтцы пад ватнік
Цвет хаваць ці шукаць дзе катух.
Скуль даведацца можа той здраднік,
Дзе хаваюць не зломлены дух?!
Ціхай споведзю вернуцца вершы,
Як птушыныя зграі дамоў.
Мне сярод іх успомніцца першым-
Той, дзе цвет падаў з вішань далоў.



Сярэдняя: 4.7 (9 галасоў)

У бухце паднябёснай жаўрукі
Вясны чаканай подых апяваюць.
“Было і будзе так ва ўсе вякі!
Было і будзе!”— свету абвяшчаюць.

Вядуць рашучы вольнадумны рэй,
Складаюць з чуйнымі вятрамі шматгалоссе,
Каб вырастала як мага хутчэй
З зярняткак кволых дужае калоссе.

Зімовых дзён не спыняць скразнякі
Дух адраджэння прагны і нястрымны--
Пакуль у родных высях жаўрукі
Пяюць вясне самазабыўна гімны.



Сярэдняя: 4.4 (9 галасоў)

Чэрвень. Луг. У пояс травы. Хлопцы выйшлі талакой.
Свіст касы звонкагалосы не сціхае за ракой.
Ранак. Стома. Цішь спявае. Росы ссыпалі траву.
Касавіца. Узнімае неба сонца-булаву.



Сярэдняя: 4.4 (14 галасоў)

Там у светлых барах
Некранутай ад веку раскошы--
На прасторы зямной,
Для мяне не іначай як рай,
Ёсць куточак малы,
Месцаў іншых не лепшы, не горшы,
Але сэрцам сваім адчуваю—радзімы мой край.

Краю вечнай вясны,
Дзе і рэха гучыць чысцінёю!
І як скончыцца шлях--
На зямлі той знайду супакой.
Там я ў хаце не госць.
За сталом са сваёю раднёю
Наталюся я песняй, нібыта крынічнай вадой.

Акрыляе душу,
Бо і сам гэты край белакрылы!
Сваёй годнасці моц,
Як і прашчуру, мне дараваў.
І цябе, любы край, што было,
Што было толькі сілы
За бацькоўскую шчырасць у сэрцы не раз апяваў.