Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Аляксандр Марынін

Сярэдняя: 4.4 (7 галасоў)

Марнуем час за куфлем піва,
Каханне шукаем у інтэрнеце –
У сучаснасці гэта не дзіва:
Хутка змяніліся людзі на свеце.

А халоднае неба, ззяючы зоркамі,
Над неабдымным прасторам,
Яркімі-яркімі кропкамі
Ззяе цяпер у маніторы.

Улезлі з нагамі ў камп’ютэр,
Ратунку не хочам знайсці.
Чат падмяніў ўсе гутаркі, -
Не трэба нікуды ісці.

Ставім сардэчкі на “сценах”,
Значыць “крассафчік” ты…
Застые кроў у венах,
Губляем тут час залаты…



Сярэдняя: 4.3 (6 галасоў)

І зноў у рэстаранным дыме,
Адзін ў мроях я сяджу...
Нехта тут дзвярыма грымне –
І імгненне аддаю працоўнаму жыццю:
- Вартаўнік! раптоўна пазавуць.
- Тут праца для цябе.
Зноў дурныя п*янага пабьюць,
І клічуць зноў і зноў мяне...
Перагрыміць да дваннаццаці пакой :
Усе пайдуць, а я сяджу,
Не, не вартаўнік, і не дамой.
Сторажам у ноч пустую я гляджу.
І ў гэтай дзіўнай цішыні,
У горадзе пад зорным небам,
Мне толькі не хапае вышыні,
-Зямлі начамі мне не трэба.
І я ўзлятаю... толькі ў марах,
Лячу далёка за аблокі:
Тут няма ні гэтых п*яных сварак,
А толькі мае крокі.
- У сутарэннях белых арак.
І тут у вышыні..., не я не п*яны,
І небяздумны, думкі ёсць,
А шчасце пастаянны госць.
- Не, не рэстаран вартую,
Тым болей не чужыя грошы...
І не жыцця працоўнага каштую,
- Накаштаваўся, досыць!
Вартую думкі , мары і каханне.
Як тут яго мне незгубіць...
Сярод бастардаў, сярод п*яных,
У якіх як аргумент " каго пабіць".
Сярод жанчын, што абмянялі,
Прыгажосць і годнасць на "папіць"...
Не ўсе такія, яшчэ я веру ў чалавека,
І ў дабрыню канешне веру.
Хоць і такія вельмі рэдка
І п*юць заўсёды Ў меру...
Якой сёння я не зведаў,
Бо зноў кудысці я лячу.
Ды а ці трэба??
- Вышэй, вышэй і сплю...
-Прыходзіш ты у сне :
Гуляем доўга, снег.
Штурхнеш мяне,
Устаў, пабег.
Дагнаў і разам мы ляжым,
На гэтым зімнім дыване,
- " Ну як ты , раскажы..."
Пытаешcя ў мяне.
І я пад скрыгат шын,
У снежным парку гарадскім
Табе расказваю аб тым,
Як быць хачу толькі тваім...
Гарачы пацалунак...
- І зноў нехта грымае дзвярмі.
- Я закрываю свой рахунак.
- Звольніўся, прачынаюсь ужо дома, - разам мы...



Сярэдняя: 3.5 (10 галасоў)

Помні аб смерці, мой дружа,
-Не забывай аб жыцці…
Бо трэба быць дужым,
Каб не ўтануць ў забыцці.

Не думай што вечна жывеш –
Усе смертныя мы.
Якую боразну ты заварэш,
Каб не быць ў пякельным адры?

Але ж і не жыві дзеля смерці,
Бо станецца так,
Што можаш заўчасна памерці. –
Памерці жывым - гэта жах.



Сярэдняя: 3.4 (9 галасоў)

Лепш стаць дрэнным паэтам,
Чым ні кім не стаць у жыцці.
З дрэнным вершам застацца лепей –
Чым застацца з нічым.

Можна многа пісаць пра каханне,
Пра сяброў, пра Радзіму, пра дом
І аднаму сустракаць ўсе світанні –
Толькі з вершамі ў том.

Але ж калі любіш Радзіму,
Калі ёй аддаеш ўсё жыццё.
Калі кахаеш дзяўчыну,
І дорыш ёй сэрца сваё…

Ці можна пісаць тады дрэнна?
Ці трэба пра гэта казаць? –
Трэба, бо словы тады недарэмны,
Калі ты умееш кахаць.