І зноў у рэстаранным дыме,
Адзін ў мроях я сяджу...
Нехта тут дзвярыма грымне –
І імгненне аддаю працоўнаму жыццю:
- Вартаўнік! раптоўна пазавуць.
- Тут праца для цябе.
Зноў дурныя п*янага пабьюць,
І клічуць зноў і зноў мяне...
Перагрыміць да дваннаццаці пакой :
Усе пайдуць, а я сяджу,
Не, не вартаўнік, і не дамой.
Сторажам у ноч пустую я гляджу.
І ў гэтай дзіўнай цішыні,
У горадзе пад зорным небам,
Мне толькі не хапае вышыні,
-Зямлі начамі мне не трэба.
І я ўзлятаю... толькі ў марах,
Лячу далёка за аблокі:
Тут няма ні гэтых п*яных сварак,
А толькі мае крокі.
- У сутарэннях белых арак.
І тут у вышыні..., не я не п*яны,
І небяздумны, думкі ёсць,
А шчасце пастаянны госць.
- Не, не рэстаран вартую,
Тым болей не чужыя грошы...
І не жыцця працоўнага каштую,
- Накаштаваўся, досыць!
Вартую думкі , мары і каханне.
Як тут яго мне незгубіць...
Сярод бастардаў, сярод п*яных,
У якіх як аргумент " каго пабіць".
Сярод жанчын, што абмянялі,
Прыгажосць і годнасць на "папіць"...
Не ўсе такія, яшчэ я веру ў чалавека,
І ў дабрыню канешне веру.
Хоць і такія вельмі рэдка
І п*юць заўсёды Ў меру...
Якой сёння я не зведаў,
Бо зноў кудысці я лячу.
Ды а ці трэба??
- Вышэй, вышэй і сплю...
-Прыходзіш ты у сне :
Гуляем доўга, снег.
Штурхнеш мяне,
Устаў, пабег.
Дагнаў і разам мы ляжым,
На гэтым зімнім дыване,
- " Ну як ты , раскажы..."
Пытаешcя ў мяне.
І я пад скрыгат шын,
У снежным парку гарадскім
Табе расказваю аб тым,
Як быць хачу толькі тваім...
Гарачы пацалунак...
- І зноў нехта грымае дзвярмі.
- Я закрываю свой рахунак.
- Звольніўся, прачынаюсь ужо дома, - разам мы...