Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Анатоль Галушка

Сярэдняя: 5 (5 галасоў)

АРОЛ І КРУМКАЧ

Яшчэ залева за ракою
Маланак нішчыла агні,
А над прыціхлаю зямлёю
Кружыў арол у вышыні.

Крыла магутнага ўзмахам
Закручваў вецер у спіраль.
І сэрца поўнілася жахам
Каго вачэй кранала сталь.

Валодар неба, цар птушыны,
Не маў у схватках няўдач.
Ён раптам бачыць на вяршыню
Старой сасны прысеў крумкач.

Нябыта чорнаю смалою
Абліты плечы і бакі,
З агнём апаленай сасною
Яны сябры ўжо тры вякі.

Не раз з рыпучае галіны,
Крумкач, як пільны вартавы
Аглядваў сонныя даліны,
Кустоў цяністых астравы.

---Скажы крумкач -- каханец лёсу,
Спытаў арол , -- Ці гэта здек,
Чаму жывеш ты трыста вёсен,
А мой такі кароткі век?

І хрыплым голасам з вяршыні
Крумкач пазваў: -- Ляцім са мной,
Спрабуем здохлае каніны,
Зап’ем балотнаю вадой.

Калі ж адведаў смак і водар
Таго, што еў стары крумкач,
Сказаў арол :—Я маю гонар
І есці падлу, -- не, прабач.

--Лепш трыццаць год жывое мяса
Мне рваць і піць гарачу кроў,
Чым падлу есці столькі часу.
Жыві крумкач і будзь здароў.

І вольна ўзняўшыся ў неба
Ён крыкнуў зычна, бы трубач:
--Стагоддзяў доўгіх мне не трэба,
Калі так жыць, як ты, крумкач.



Сярэдняя: 5 (4 галасоў)

Сярод кветак сівы, знямелы,
Нерухомы застыў палын.
І здалося, што ў свеце цэлым
Ён застаўся такі адзін.

Ён адзін пад купалам неба
Дажывае свой шэры век.
Міма ж кветак прыгожых, белых
Не прайшоў мінак- чалавек.

Вабіць вочы іх яркі колер.
Захапляе прыемны пах,
Што лунае над кветкавым полем,
Нібы той легкакрылы птах.

А палын? -- Каму ён вабны.. .
Не прыгожы з яго букет.
Сярод поля стаіць, нязгрэбны
І маўкліва глядзіць у сусвет.

Кветкі вераць у вечнае лета.
Толькі ведае горкі палын: ---
Перамеле і тых і гэтых
Няспатольнага часу млын.



Сярэдняя: 3.7 (3 галасоў)

Глынала ноч дамоў агні,
Апошні змоўк сабачы брэх.
І толькі поўня з вышыні
Халодны бляск ліла на снег.

Як здань ў начы, сярод зімы
Стаяў самотны чалавек .
І ў чорны свет глухі, нямы
Глядзеў з-пад з’інелых павек.

Нямала пройдзена дарог.
Пражытых дзён цяжкі ўжо мех.--
Ды дзе б не быў, забыць не змог
Зямлю бацькоў,
і гэты снег.

І гэты луг, дзе пад вярбою
З дыравай стрэхай, без вакон,
Прыбіты снегам і журбою
Старэнькі хутар быў відзён.

Аб чым маўчаў пад гэтым небам?
А можа ўспомнілася тут,--
Як пахла ў хаце цёплым хлебам.
Жыццё, без гора і пакут.

Бо ў той хацінцы, хоць і цеснай,
(Чаго цяпер сабе маніць?),
Жыла любоў, быў рай нябесны.
А зараз цемра аж звініць.

--Табе прынёс, зямля, пашану.
К табе вярнуўся блудны сын.
Гаіць душы глухія раны
Блакітам зор і азярын.

Каб у сваёй, як пух зямельцы ,
Ля родных хвояў,
і імён,
Як прыйдзе час навечна легчы--
Каб быў той луг дзе рос відзён.



Сярэдняя: 5 (3 галасоў)

Здаецца,
я ведаю цябе век.
Той век,
што помню сябе самога.
Азярынкі вачэй,
з берагамі пушыстых павек.
І позірк,--
цёплы такі,
не строгі.
Мне мроіцца: -- помню
пяшчоту, лагоду і смак,
Вуснаў тваіх ,
сасмяглых ад сонечных промняў.
На падбародку
радзімкі ледзь бачны знак.
А колькі яшчэ,
чаго не было----
а помню…
І голас.
—Я ж чуў яго,
ведаю,
чуў.
Такі ён знаёмы,
ласкАвы і родны да болю.
Каб толькі крануцца
---паловай жыцця заплачу.
І другую аддам ,
каб яшчэ раз
сустрэцца з табою.