Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Папко Юрый

Сярэдняя: 5 (2 галасоў)

Бягу я па жыцці з мелодыяй.
Усё раблю з вялікай асалодаю.
Ніхто не можа мне ў гэтым перашкодзіць,
А толькі сам сабе суму наводзіць.

Так! Я такі! Я весяльчак!
Магу падскочыць так і сяк.
Магу я заспяваць вясёлую мелодыю.
Магу патанчыць за калодаю.

Але вось так бывае не заўсёды.
Бывае мне не падабаецца ўсюды,
Бывае так, што жыць ужо не хочацца,
І ўсе надзеі, мары і жаданні замарочацца.

У гэтым выпадку мне трэба знікнуць.
У ціш, у глыбіню, спакой пранікнуць.
Пачуць як б’ецца сэрца зноўку,
І скінуць з шыі моцную вяроўку.

І зноў запець, заграць, затанцаваць.
І зноў свой сцяг вяселля ў неба ўзняць.
Прайсці па свеце з шчасцем гэтым.
І быць такім заўсёды: і зімой і летам.



Сярэдняя: 4.3 (6 галасоў)

І колькі чалавек не сумаваў,
Назаўтра ўсё адно будзе не кепска.
Хоць душу д’яблу ён прадаў,
Да цеплыні, дабра цягнецца сцежка.

І колькі б ён таго хацеў,
Каб злодзеям быць несусветным,
Пяшчотай аддае ад яго стрэл,
Бо робіць ён, хоць для каго, дабро вось гэтым.

Змагаюцца са злом усе на свеце
І кажуць, што яны, як воіны дабра,
Але ж сабе падобных хочуць сцерці,
Не заўважаюць што яны і самі дзеці зла.

Калі не так, чаму на свеце плачуць
Малечы, што страцілі сваіх бацькоў?
Тады вайна па гэтаму і значыць
Найгоршае на свеце зло.

І ці няма душы той чалавечай?
Ніяк не можна зразумець?
Чаму не легчы каля печы,
Свае бакі ад холаду пагрэць?

Але ж усе лезуць, сунуцца кудысьці!
Усё прыгод і драйву ім патрэбна.
Вы памятайце як жылося нам калісьці,
Калі ў нас было даволі срэбра.

А што вось зараз стала з намі?
Не ведаю, чаму так зноў.
Дрыжыць зямля бацькоў пад нашымі нагамі,
Трасецца той зямлі пакроў.

Ганяюць танкі ўправа, улева
І іх ужо не супыніць,
І не шкада ўжо ім дрэва,
Альбы каго хочуць забіць.

Вар’яты ўладу захапілі,
Ваююць страшна між сабой,
Народ сваёй зямлі забылі,
Жыве які адной душой.

І страшна стала мне за заўтра,
Не ведаю, што будзе там,
Спаганіліся ўсе святыя клятвы,
І што рабіць не ведаю і сам?

Хоць ты ідзі і разам там змагайся,
Хоць у хаце невылазна ты сідзі,
Схадзі, мага, да прыстані пакайся,
Але ж ў сям’ю сваю прыдзі!

Не адрывай ад сэрца тое,
Што роднае з маленства бацька даў,
Бо гэтае сваё, а не чужое!
Пасля каб Бог не пакараў.

Хачу было каб так,
Каб людзі сябравалі і кахалі,
Але ж мне кажуць: “Ты дзівак!
Былое, плыні гэтае твае вось хвалі.

Цяпер у модзе вось вайна:
Каб паказаць сябе вельмі вялікім”
А я кажу, што ўсё дарма,
Не робіце патрэбныя вы вынікі.

Трэба кахаць! Нічога болей!
Каханне гэта выратуе мір.
І будуць сустракаць вас з хлебам, соллю,
І будзе на ўвесь свет вялікі пір!



Сярэдняя: 5 (1 голас)

Калі блукае на небе чыстае паветра,
Калі прыходзіць момант нейкі нескладовы,
У галаве блукаюць думкі: Чаму уначы бывае светла?
Чаму ўсё ёсць? – Вы адкажыце мне пановы!

Але мне не чуваць нічога і ў сэрцы пуста.
Бывае сам узнімеш позірк і застываеш ненадоўга,
Глядзіш у неба: і толькі воблака ці хмарка глусту.
І лезуць думкі, і нападае вельмі велька асцярога,

Бо ты не ведаеш адкуль усё ўзялося,
Бо не пазнаеш ісціны ўсяго жывога,
Не зразумееш, што чакае пасля смерці.
У няведанні ты ходзіш ад астрога да астрога.

Я веру, у будучым зламаюць усе загадкі,
Паведаюць сэнс існавання чалавека,
А потым усё забудуць, і зноў пачнецца ўсё спачатку,
І будуць думаць, як я над гэтым, ад веку і да веку.