Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

спатканне

Сярэдняя: 2.6 (5 галасоў)

Але..!
Чуеш мяне? –
Маўчанне…
Няўжо пачынаецца так
Прывітанне?

Дзякуй табе,
Світанне.
Мары на даху,
Спатканне…
З лёту і з маху
Мы – зоры
Рвалі, краналі,
Гублялі.
Даволі!
Дзякуй вялікі
( За зоры ).

Ружа ў небе –
То сонца.
Ён шэпча словы,
Замоўца …
Слых мой крануты.
І я буду верыць.
Але можа досыць
Атруты?

Але..!
Чуеш мяне? –
Маўчанне…
Няўжо пачынаецца так
Развітанне?

Не.
Мне сэрца, як ты,
Ніхто не кране.
Скажы,
Ці чуеш
ТЫ МЯНЕ?



Яшчэ не ацэнена

Далёка ад роднага краю,
Чый вобраз па кроплі зьбіраў,
У трызьненьні белага маю
Самотны паэт паміраў.

Ён ведаў, што болей не ўстане,
Апошнія зьлічаны дні.
Чаму ж аніхто не загляне
Зь вялікай і мілай радні?

Няшчасная доля – памерці
У смутку-тузе аднаму.
Дзьвярыма на першым паверсе
Хтось грукнуў, здалося яму.

Во – крочыць па ўсходках рыпучых,
Во – клямкаю бразгае ўжо.
I стала ад шчасьця балюча:
Няўжо гэта праўда? Няўжо?

О Божа! Сама Вэраніка!
Яго Вэраніка стаіць!
Галоўкаю русай панікла,
Журботна, тужліва глядзіць.

Букет васількоў і рамонкаў
Сьціскае ля сэрца рукой...
Праклятая Богам старонка
Зайшла да паэта ў пакой!

– Ну, што ж ты стаіш, Вэраніка?
Не бойся! Бліжэй падыдзі!
Я столькі гадоў цябе клікаў –
I ўсё заставаўся адзін!

Я зьведаў хвіліну адчаю
У гэтай чужой старане.
Цяпер адзінота, я знаю,
Навечна пакіне мяне...

За вокнамі пеніўся буйна
Захмелены ялцінскі май.
За вокнамі ўсплёснула бухта:
– Не плач, Вэраніка! Бывай!

Яшчэ ты пасьпееш самотна
Наплакацца ў горкай журбе.
Яшчэ ты адчуеш, як моцна
Яго не хапацьме табе.



Сярэдняя: 5 (1 голас)

Давер

Да сына, на службу, здалёку прыехала маці;
Пытанні—адказы: Ну, як там у бацькавай хаце?
А як тут, у часці, матуля паціху пытае.
Ці кормяць хоць добра? Наогул, ці ежы хапае?

Смяецца салдацік, ды сум у вачах прыхаваны,
Бо ён, як лісточак, што з дрэва не ў час адарваны.
Ты, мам, не хвалюйся. Я, бачыш, жывы і здаровы,
Для вас фотаздымкі даўно ўжо на памяць гатовы.

Хлапчына-дэсантнік глядзіць з фотакартак сур’ёзна.
І радасна маці, і разам маркотна-трывожна,
Бо дзеці для мамы заўжды незагойная рана.
Каму ж гэта, сынку, выводзіш ты надпіс старанна?

Ды я тут падумаў, навошта пісьмо. Разумееш:
Да хаты хутчэй ты за пошту прыехаць паспееш…
З надзеяй-даверам у вочы салдат пазірае:
Каму перадаць фотакартку, сама, мусіць, знаеш?

Ну, як тут не ведаць-- Усміхаецца ласкава маці--
Усе госцейкі бачылі, з кім быў на покуце ў хаце.
Далоньку чыю ў руцэ сваёй грэў ты і песціў,
То так і сказаў бы—аддай фотакартку нявесце.

Ад слоў затрымцелі прыгожыя цёмныя вейкі
І сам на сябе зазлаваў ён—як хлопчык маленькі.
І зноў, бы ў дзяцінстве, яго супакойвала маці:
Дасць Бог, і вяселле згуляем яшчэ ў нашай хаце.

1998 г.



Сярэдняя: 1 (1 голас)

Паважаны Тэлефоне!
Зазвіні ў яго далоні!
Не званю я…Скіну нумар.
Ўсё звядзецца ў жарты, гумар.

Зазвіні і супакойся!
Ён паглядзіць – падалося!

Хай…цябе ў руках трымае,
Эсэмэскі правярае.
Хай… яму будзе прыемна,
Мне таксама, узаемна!

Зазвіні і супакойся!
Ён паглядзіць – падалося!

Хай шкадуе…
Не званю я…