І зноў душа мурзой проставалосай
ля ног Тваіх схіляецца ў літАнні:
"Амый мяне, Гасподзь, як брудны посуд,
не годны для Твайго выкарыстання!
Ды толькі не трымай, як мёртвых Цэрбер!
Пастаў у лёсе коску, а не кропку.
Хай буду я й не золатам, не срэбрам,
а глінаю — ачышчанай чаропкай.
Ты мне ў яе даруй святую брагу —
з рукі Сваёй жывільную вадзіцу.
Мо некаму, зняможанаму смагай,
нагбом з яе прызначана напіцца
Тваёй Любві, што з трэптам захавана,
бы з горняга струменьчыка, празрыстай...
Яна адна амые ўсё заганы!
І будзе ўсё асвечанае чыста!"