|
|
малітва
(малітва)
Барані мяне, Божа,
Ад талеркі астрожай.
Барані мяне, Божа,
Ад зайздроснай хлусні.
Ад чужога парогу,
Што губляе дарогу,
Барані мяне, Божа,
Барані! Барані!
Барані мяне, Божа,
Ад ліхога багацця.
Барані мяне, Божа,
Забываць карані.
Ад няшчырага слова,
Ад сіротства у хаце,
Барані мяне, Божа,
Барані! Барані!
БаранІ, Божа, край мой
Ад знішчальнай навалы,
Барані ад хваробаў
І пякельнай вайны.
Барані мову маці,
Крапівы і Купалы...
І народ мой ад гора і бяды
Барані!
© Copyright: Людмила Воронова Супрун, 2020
Свидетельство о публикации №120021405189
Дзякую, нябесны Ойча,
што стварыў мяне аднойчы,
што ў халодны дзень зімовы
небыцьця разьбіў аковы,
адчыніў жыцьця мне дзьверцу,
і застукалася сэрца.
Я Тваім ягняткам стала,
Бо любіў Ты дасканала.
Дзякуй, Божа, за малітву,
што гучыць
у кожнай бітве з сатаною
дзіўным сьпевам,
каб з Тваім Айцоўскім гневам
прымірыцца назаўсёды.
За малітву, што народы
лучыць моцаю цудоўнай
і надзеяю чароўнай.
Дзякуй за Марыю-маці,
у якой усе мы брацьці;
за яе сьвятыя ўзоры
веры, мужнасьці, пакоры..
За заступніцтва й апеку
матчыны для чалавека
і за цуд Унебаўзяцьця
Беззаганнага Зачацьця.
Дзякуй за жыцьцё у міры,
неба белага эфіры,
за бязьмежжа супакою,
што ласкаваю рукою
сьцеражэш у нашых душах,
каб спаўнялі волю слушна
Тваю, Божа наш, сьвятую,
бо яна нас накіруе.
Дзякуй, Пане, за Радзіму,
наймілейшую, адзіну,
за зямлю, што з песьняй продкаў
расквітнела нетаропка.
З Тваёй Божай дапамогай
сталася яна не ўбогай
і нядужнай, а у зяньні
сонца промняў і каханьні
фарбамі цьвіце свабоды
на хвалу Табе й народу!
Кіра
Маленькая дзяўчынка
стаяла перад Богам на каленях.
Маліла: памажы мне –
згубілася, не ведаю, не веру…
Маліла: дай дажыць мне
хаця ж бы толькі ночку да світанку.
А не… даруй за ўсё
і беражы каханых матку, татку…
А Бог маўкліва слухаў з вышыні
дзіцячыя малітвы.
І не было мо часу памагчы
і выцягнуць з той дрыгвы.
Дзяўчынка памірала,
і побач ўжо ні веры ні надзеі.
“А мо шчэ утрываю, мо выжыву –
не замяце завея?…”
А за вакном мароз
малюе сваё свята зноў на шыбах.
Мяцеліцай занёс
вячорак шлях ад дому да магілак.
Дарога за вакном
у месяца святле зачаравана.
Дзяўчынка спіць даўно,
малітва пацішэла і апала.
Бог цяжка уздыхнуў.
Мо проста не хапіла часу...
Дзяўчынка разам з ім
аддала свой апошні подых разам.
І вецер гэтак млосна застагнаў
у коміне, тужліва.
Мароз заказытаў
пасля пяшчотай свежую магілу.
Маленькая дзяўчынка
стаяла перад Богам на каленях
Маліла: памажы мне –
згубілася, не ведаю, не веру…
А Бог маўкліва слухаў з вышыні
дзіцячыя малітвы.
І не было мо часу памагчы,
ды выцягнуць з той дрыгвы…
У гадзiны набатных турбацый,
калi й мужны зшыбаецца з ног,
ратаванне вымольвае мацi —
просiць Бога, каб дзетак збярог —
і малят-немаўлят, i дарослых,
і дзяцей, і унукаў сваiх...
"I над безданню, Ойца нябёсны,
захавай птушанятак маiх!
Уратуй iх палёт ад падзення,
ад варожай — у сэрца — стралы!
Барані, як бранёй, блаславеннем —
i вялiкiх, i самых малых!
Зберажы i ў iмгле ад нягоды
далягляды i крылы душы!
Хай у радасць iм будзе свабода
жыць па Слову Твайму — й не грашыць!
I прабач, што малюся не ў храме,
i так проста, як сэрца дае...“
Мацi плача — i неба над намi
спачувае маленням яе.
А яна
на зямлi,
што адкрыта
ўсiм вятрам
(затулiцца бы след!),
вечнай стражнiцай,
карыятыдай,
слёзы лье,
ды адмольвае
свет.
23.03.20
|