Ажываюць крокі твае у цішы начной,
І лятарня кідае сноп промняў залатах,
і,здаецца,есць на зямлі толькі мы з табой,
Твой стары, як свет, лабірынт вулачак пустых.
Вільня заснула зноў, ды ў яе вачах не пагас агонь,
Тут, ля сівых муроў, запаліла кроў мне яе далонь.
І гучыць паўсюдна матыў даўняе імшы,
І на бітву клічуць званы, страціўшы спакой,
Ды гараць надзеі агні у маёй душы,
Жалю і спагады няма, больш няма ў ей.
Вільня заснула зноў ды ў яе вачах не пагас агонь,
Каб нас пасля баёў струпяніць за Уралам
Тут, ля сівых муроў, запаліла кроў мне яе далонь.