Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

патрыятызм

***

Яшчэ не ацэнена

Нацыянальная самасвядомасць знікла,
У беларусаў яе цяпер няма!
Бо беларус, як той крот панікнуў
У нару сваю, забыў сваё імя!

Каб зналі продкі нашы дарагія,
Што пасля іх нашчадкі будуць вось такія
Як мы, то хіба ж змагаліся б яны
За нашу незалежнасць, быццам перажыўшы тры вайны!?

Не варта так рабіць, шаноўныя сябры,
Не варта забываць свае старажытныя карані,
Бо згінем мы ў выніку як нацыя
І пойдзем прыслугоўваць да пана, майце рацыю!



15

Яшчэ не ацэнена

*** 15
«Карона» і дэпрэсія.
Цвіль на брудных сценах.
Шмат каму гукнулася
патрэба у пераменах.

У клетцы мала злодзеяў.
Турбуюць толькі блошкi
Iх дзевяць чалавек
на чатыры ложкі.

Усе адукаваныя,
а без шнуркоў абутак.
За сем хвілін даказана -
чакаць пятнаццаць сутак.



Сярэдняя: 5 (2 галасоў)

Кожны май прыгравае ласкавае сонца,
Маладзенькай лістотай шапочуць красуні-бярозы,
Сіняй стужкай віецца высокае неба ў аконцы.
На вачах ветэранаў з’яўляюцца сціплыя слёзы.
Больш як семдзесят год праляцела з той даўняй падзеі,
Калі ў свеце ўспыхнуў гарачы агонь Перамогі,
Калі ажыццявіліся светлыя мары людзей і надзеі,
Былі пройдзены ўсе франтавыя дарогі…
І штогод, адзяваючы ў свята свае ўзнагароды,
Гэтай даўняй вайны пажаўцелыя сумныя знакі,
Ветэраны сціраюць з вачэй нечаканыя слёзы.
Мне, таксама як ім, чамусці хочацца плакаць…



Сярэдняя: 4.7 (12 галасоў)

Стагоддзямі наш край трымалі ў палоне,
Сціскалі ў кулаках, вялі за звонкім горанам,
Грымотай пранасілася галеча ў кожным доме,
А мова беларуская ляцела людскім стогнам.

І просты чалавек з упэўненасцю ў сэрцы
Пранёс чырвона-белы сцяг за прадзедаў, бацькоў,
Што кроў за іх пралілі, каб гледзячы ў люстэрка
Ён бачыў не смаркаты люд – свабодных змагароў!

А хто іх зараз памятае?… у іх ёсць свае клопаты:
Каму даляр купіць патрэбна, каму гаваруноў зняволіць,
Каму АЭС пабудаваць, каму маршыраваць, як робаты,
Бо моцы ім хапае, каб стагоддзе пераадолець…

Дратуе лысы зброд па вуліцах паміж “хрушчовак”,
Зліваецца ў адзіны колер – у дзяржаўна-шэра-сінім стыле…
У дварах збіраюцца пачвары ў некалькі тусовак,
А добрым, чыстым людзям нават пляскаць забаранілі.

Пад беларускімі нямоглымі нагамі няма падмурку,
Наша падлога – гэта косці, кроў, павага “усіх Іншых”,
Хто біўся за братоў, каханую і Бога… і ім няма рахунку,
А люд ганебна страціў волю, прыняўшы ўсіх лішніх…

Тулімся ў завуголлі, у самотнай адзіноце,
Ганьба, агіда прозвішча – рабоў Рабы-нашчадкі,
Галовы звесіўшы, сціскаючы свабоду слова ў роце,
Без Нас гісторыю стваралі, без Нас ідзе жыццё краіны-маткі!

26 кастрычніка 2011