Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Ал Ті

Сярэдняя: 4 (1 голас)

І ня трэба смяяцца,
Тут жа лютасць сваю выяўляць.
Давядзецца растацца:
Гэту думку пара ўсведамляць

І настрою разбітыя рытмы,
І турботы застылай душы,
І чакання дарэмнага сутнасць...
Ды і сам ці ўсё добра пражыў?

З гэтым трэба змірацца,
Бо і светлых дастала хвілін...
Не патрэбна чапляцца,
Выцякае хвілінамі сплін.

Усё ж не трэба смяяцца,
Як і лютасць сваю выяўляць.
Марнатраўна баяцца,
Бо няма ўжо чаго і губляць...



Яшчэ не ацэнена

А неба па квадратах,
хвастала як з вядра,
страляла аўтаматам
разрэджанага шкла.
Іржала звонка лета,
Ў асфальт стучэў гарох,
і сонца зрэдзьчас светла
Смяялася скрозь змрок.
А цемрадзь знікла ўлева,
святлом з’явіўся мір,
такая вось залева,
вар’яцкі бамбардзір...



Сярэдняя: 5 (3 галасоў)

звычайныя пяць літар
ізноў да нас прыносяць
звычайную пару,
ліст жоўты ападае...
я раптам зразумею,
і здрыгануся: восень...

***
звычайныя пяць літар...
і зноўку не да сну.
і зараз мы праз восень
паплылі ўсе ў вясну...



Сярэдняя: 5 (2 галасоў)

Зноўку новы тыдзень на зыходзе,
Вершы мкнуцца сумным раўчуком.
Як чырвоны трасер у палёце,
тыдзень б’е пякучым канчуком.

Выпускаю, зноўку выпускаю,
Не паспеўшы, не зрабіў, не змог.
Дрэсіруе жыцце і кусае...
Толькі зноў, Апорт яшчэ Апорт...

Ведаю, што ёсць, нарэшце, выбар:
З-за чаго ж тады паўзу як вош.
І з усіх мне дадзеных верлібраў
Выціскаю вынік я на грош

Нават блізка не відаў імгненне
Крыкнуць часу: - стой! І пагатоў
Ў вечнасць несці мне маё тварэнне,
Што з душой зрабіць сваёю змог...

Я ўсё той, але крыху сталею.
Не зраблю шматлікага я ўжо.
Бестурботна пазіраць не смею
На пустыя тыдні віражом...