He наўчылася бабка чытаць і да смерці,
Літар кніжны засеў быў не ўсім адкрыццём:
Адабралі гады малалетнія дзеці,
У спрадвечнай рабоце мільгнула жыццё.
Ды яе непаседная, рупная доля
Па рунелых усходах, збуялых радках
Завучыла ў памяці азбуку поля,
Што гадамі крывавіла боль на руках.
Зеляніла вясна на выжарынах накід —
Па затоенай мове абуджаных дрэў
Тайны лесу чытала, як дзіўныя знакі,
Што былі за любую чытанку мудрэй.
У спахоплівых днях, у вярэдлівай працы
Быў характар яе не сляпы, не глухі:
Сонца музыкай дня зачыналася брацца —
Прыгажосць у вачах рассцілала лугі.
Кіравала сахой, выпіналася з ломам —
He было — не наўчылася грошы лічыць...
Ды спагадай сваёй, абнадзеяным словам 
Слёзы нечай бяды памагала лячыць.
Перад смерцю дачасна сынам наказала
На магіле накрэсліць не словы замоў,
А радкі, што прырода ў душы выкрасала,
Два радкі, што жыццё напісала само:
           «Паклон зямлі, што я жыла!
           Я дзецям дзень перадала».

Ствараў машыны, адшліфоўваў час,
Прагрэс іх гнаў за вынікам за лепшым...
Мы гэтак жа ад іх цяпер залежым,
Як і яны залежалі ад нас.

Гадуе лічбы бег матораў, шын...
Мы — іх рабы, палоннікі, прыслуга...
Каб нас сейсмограф вартасці праслухаў -
У нашых душах нешта ад машын.

Вялікай тэхнікі задышша і засіл...
Куды вядзе яна: у скон ці ў вечнасць?
Ці не губляецца ў гэтым чалавечнасць,
Ці не расце дыктат жалезных сіл?

...Халоднай волі сцяўшы абцугі,
Кую характар, спрамлены, жалезны,
I заўважаю: стаў зусім другі —
Нервовы, злосны, к гору не балесны.

Электраасцылограф закрывіў —
Якое ліха ў душу ўлезла?
Хоць лекі з лесу — толькі ў крыві
He меншае халоднага жалеза.

He той жалезны век, калі з руды
Метал паліўся вогненым замесам,

А той, калі ў людзей у век круты
Чарсцвеюць сэрцы горай за жалеза.

Ніякіх скідак на імклівы век!
Душа не знойдзе аніякіх лекаў,
Калі ў жалезным веку чалавек
He будзе заставацца Чалавекам.