Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Данута Бічэль-Загнетава

Нарадзілася 1 студзеня 1938 года ў вёсцы Біскупцы Лідскага раёна Гродзенскай вобласці ў сялянскай сям'і. У 1957 годзе скончыла Навагрудскае педагагічнае вучылішча, а ў 1962 годзе — аддзяленне беларускай мовы і літаратуры Гродзенскага педагагічнага інстытута імя Я. Купалы. Доўгі час выкладала беларускую мову і літаратуру ў школе рабочай моладзі № 5 г. Гродна. З 1982 загадчыца Дома-музея Максіма Багдановіча ў Гродна.

У друку з першымі вершамі выступіла ў 1958 годзе. Аўтар кніг паэзіі «Дзявочае сэрца» (1961), «Нёман ідзе» (1964), «Запалянкі» (1967), «Доля» (1972), «Ты — гэта ты» (1976), «Браткі» (1979), «Дзе ходзяць басанож» (1983), «Загасцінец» (1985), «Даўняе сонца» (1987), «А на Палессі» (1990), кнігі нарысаў, мемуараў і эсэ «Хадзі на мой голас» (Вроцлаў, 2008). Аўтар паэм і кніг вершаў для дзяцей «Перапёлка» (1968), «Грыб-парасон» (1969), «Дзічка» (1971), «Рыжая палянка» (1971), «Дагані на кані» (1973), «Лузанцы» (1982), «Габрынька і Габрусь» (1985).

За кніжку «Дзе ходзяць басанож» (1983) у 1984 годзе была прысуджана Дзяржаўная прэмія БССР.

danuta.jpg


Сярэдняя: 3.8 (26 галасоў)

Маўклівае лона радзімы —
задумлівы верас.
Вымярзаў і гарэў,
але вырас і пахне...
Яшчэ раз
пакланіся яму,
пакляніся з маленства на вернасць.
Ён твае таямніцы не выдасць.
Куды ты слядочкі павернеш?
Падужэў у палях —
і зацесны матулін каптурык.
Пакіруеш свой шлях
да навукі —
разумны, культурны...
Мо паходзіш на ўласных нагах?
Мо абуеш катурны?

Толькі верасу пальцы
настрояць душы тваёй струны.



Сярэдняя: 4.6 (8 галасоў)

Зялёны птах
з палоскай жоўтаю удоўж крыла.
Згубіла страх,
разгубленасць перамагла.
Выглядваю штодзень
з акна цябе.
Ужо дзяўбе
крупінкі раннія маіх надзей.
Паветра дзюбкай чысціць між галля.
He страшна сцюжа, золь.
Затоена любуюся здаля.
Мінае боль.
Сініцы, амялушкі і гілі
таксама гронкі слёз маіх дзяўблі.
Спагадліва чырыкалі ў галлі.
Зялёны птах маю журбу гаіў.



Сярэдняя: 4.8 (4 галасоў)
                        Жаночы неглюбскі строй выяўляе
                        сабой жанчыну як усясвет.

                        — На тым свеце нявема што будзіць,
                        а тут жывем, красуемся, самаволь-
                        нічаем.

                                                Ярына Тарасенка, 98 год

Хусціна з наміткаю — сонца
з месяцам русым касы.
Зоркі-пяцёркі і кікіцы —
у паяску кутасы.

Белае неба кашулі
«крыжам» ад шыі да ног
ўзорам ахоўных мядзведзяў
зачаравана па швох.

Перажагнаная тройчы,
каб не склялі, не ўраклі,
крацястае мора панёвы
падвязана паскам зямлі.
 
Збочце, галактыкі цемры!
Наша дыхнула зара.
У подданства?
He — на звыцяжства
рукі жанчына ўзняла!

Кшталты душы — у пятнаццаць
мільярдаў светавых год.
Што, як будзе зноў пачынацца?
Спачатку дадумае стод.

З болю сусвет не ўмірае.
Чаму быць — то вып'ем да дна.
I на ўсе мірыяды распаўшыхся пар
лішняя долька адна.

I па-над чорным праломам
адчаю
         Чарнобыля дно.
У Ветцы паморак да зорак.
Цечы кранцоў не відно.

Перад астральнымі прорвамі
праца не валіцца з рук.
Мучыцца самазнішчэннем?
Змаганне — ратунак ад мук.

Кветкай вясновай, нядзеляй,
прыбраная ў неглюбскі строй,
дачка Беларусі,
Надзея,
чаруе красой маладой.