Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Людміла Забалоцкая

Нарадзілася 27 снежня 1949 года у горадзе Крычаў Магілеўскай вобласці ў сям'і служачых. Сапраўднае прозвішча - Саламаха.

У 1968 г. скончыла Крычаўскую медыцынскую навучальню, працавала карэспандэнтам чавускай раённай газеты «Іскра». У 1974 г. скончыла філалагічны факультэт Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта. У 1974-1984 гг. - навуковы рэдактар у Беларускай Савецкай Энцыклапедыі імя П.Броўкі. Сябра СП СССР з 1990 г.

Друкуецца з 1968 г. Выдала зборнікі вершаў «Сакавік» (1974), «Радаводны васілёк» (1981), «Святло палыну» (1989).



Сярэдняя: 4.2 (12 галасоў)

Ільдзінкай сіняй, плыткай, крохкай
Гучыць любімае імя.
I воз бахматы сцежкай дрогкай
Плыве, дзе нас даўно няма.
Расстайны лебедзь, лебедзь чорны
Над лесам тужыць, нібы здань.
I на душы маёй вячорна
Мірсціцца лебедзя бяда.
А ён прарочыць і прарочыць,
Што пашкадую даўні час,
Калі купальскі мой вяночак
У рэчцы шчасця залачаў.
Калі ахвярна птушкі пелі
Для нас дваіх, для нас дваіх.
I мы ўзляталі на арэлях,
Ажно займала ветрам дух.
I ты крычаў «люблю» сцяжынам,
I бласлаўлялі дрэвы нас,
А мне дастаўся лёс жанчыны,
Шмат давялося страт спазнаць.
Ты б засланіў, мой боль суцішыў,
Пяшчоту ціхую прымаў.
Ільдзінкай крохкаю на вішні
Звініць любімае імя.



Сярэдняя: 3.7 (3 галасоў)

Асмужліва-журлівы сцішны ветах.
Ключы жыцця згасаюць дзень пры дні
Ільдзіны змроку крохкія, як лета
Са звонам яблык ў роснай цішыні.
I полаг ночы ў зорах адымжэлых
Жадліва адцяняе жытні сон.
Блюзніцца, што ў аблоках парыжэлых
Стуліўся жоўты ранні каласок.
Жніво сышло. Збылося наша лета.
Мне горка — жніўнік ранні пачарнеў.
I колер сівізны — на шчасці вета —
Стамлёна скроні ціхія кране.



Яшчэ не ацэнена

Грыбасей у жніўні тупатаў
Між ялінак, дзе буяла папараць.
Шышкі з шапаценнем ціха падалі,
I мне ўсё здавалася не так.
Дзеці замаўлялі: «Сыпані,
Буйны дождж, па буяках, па верасе.
Коптурам наб'ём кашы ў верасні
Белымі грыбамі... Секані...»
...Грыбасей, даверлівасць пасей,
I вярні ў дзяцінства незваротнае,
Добрае, кароткае і роднае,
Што ідзе па золкавай pace.