Паэт, перакладчык, фотамастак. Нарадзіўся 5 верасня 1984 года ў пасёлку Сяймчан Магаданскай вобласці (РФ) у сям'і мастака. У 1987 годзе разам з бацькамі і старэйшым братам вярнуўся на Радзіму ў Беларусь у Нарачанскі край (Мінская вобласць). Па нацыянальнасці – беларус. Веравызнанне – грэка-каталіцкае.
Скончыў беларускамоўную Нарацкую СШ№2 (11 класаў) (2002). Скончыў факультэт фінансаў і банкаўскай справы Беларускага дзяржаўнага эканамічнага універсітэта (2009) і Інстытут дзяржаўнай службы Акадэміі кіравання пры Прэзідэнце Рэспублікі Беларусь (2014).
Працаваў у часопісах "Полымя", "Маладосць", "Бярозка", "Вожык". З 2012 года з’яўляецца пазаштатным рэдактарам кніжнай серыі "Маладая паэзія Беларусі" ў выдавецтве "Харвест".
З 2003 года рэгулярна выступае з літаратурнымі творамі ў рэспубліканскай перыёдыцы (часопісы "Полымя", "Дзеяслоў", "Маладосць", "Нёман", "Верасень", газеты "Літаратура і мастацтва", "СБ" і інш.), калектыўных зборніках і анталогіях. Вершы перакладаліся на русскую, англійскую і балгарскую мовы.
Фіналіст міжнароднай прэміі "Садружнасць дэбютаў" (2008). Узнагароджаны Дыпломам Саюза пісьменнікаў Беларусі за вялікі ўклад у развіццё культуры і літаратуры Беларусі (2008). Лаўрэат Мінскай абласной прэміі ў галіне літаратуры (2012). Сябра суполкі "Літаратурнае прадмесце" (2002), Саюза пісьменнікаў Беларусі (2006) і Беларускага саюза журналістаў (2014).
Аўтар кніг "Беражніца" (2005), "У дзённай мітусні" (2012), "Жыві!" (2014), "Кахання радок" (2016), "Клічнікі дажджу" (2016), "Выгнаннік дзьмухаўцовага раю" (2016).
Таксама займаецца мастацкім перакладам паэзіі з рускамоўных і англамоўных падрадкоўнікаў. Пераклаў на беларускую мову творы Фетхулаха Гюлена (Турцыя), Лі Бо (Кітай), Чынгіза Аліаглу (Азербайджан), Ларысы Марданавай (Удмурція), Агагельды Алланазарава (Туркменістан), Аляксея Гаджыева (Дагестан), Міхаіла Хонінава (Калмыкія) і інш.
З 2006 года займаецца фотамастацтвам. Аўтар фотавыстаў "Нарачанскі напеў", "Нарачанскія чары", "Музы", "Музы 2", "Фотаімпрэсіі", "У дзённай мітусні", "Закаханыя ў слова", "Памяць вады".
Піша электронную музыку, займаецца лёгкай атлетыкай.
Н.Ю.
Калі над намі гасьне Арыён,
Усходзіць непаўторная Венера.
Сузор’е, нібы прывідны дракон.
Планета, як салодкая хімера.
Мая начная споведзь для цябе
Ня болей нечаканага прызнаньня.
Сузор’е зьнікла ў танцы-варажбе,
Венера нам прадказвае каханьне.
У сьвеце павялося так здавён –
Шчасьлівыя не пакідаюць веру.
Калі ў нябёсах гасьне Арыён,
Сусьвет вітае мудрую Венеру.
Вуснаў дзявочых гарачы давер...
Тут не ўладарыць каханне.
“Божа, прабач, не хацеў я, павер...” -
Звычная споведзь пад ранне.
Хтосьці прамовіць: “Хіба ж гэта грэх?
Плюнь і забудзь, прыжывеццца”.
Грэх не расколеш, быццам арэх.
Ён на душы застаецца.
Я помню лета: сонца – поўна,
І неба сінь над галавой.
Як нечакана, як раптоўна
Спаткаўся, любая, з табой.
Начэй бяссоных адзінота…
Трызьненьняў-мрояў неспакой.
Лагодных рук тваіх пяшчота
На сумны твар кладзецца мой.
Ты мараў, дум маіх крыніца,
Расінка-яска на траве,
Начной залевы бліскавіца,
Праменьчык сонца ў сіняве.
Туманным і дрыготкім раньнем
Я сэрца насьцеж расчыню
І прашапчу сваё прызнаньне,
Ускалыхнуўшы цішыню.
Як нечакана, як раптоўна
Ты у маё жыцьцё ўвайшла.
Я помню лета: сонца – поўна,
І поўна шчасьця і сьвятла.
