Гефсіманія – сад аліўны.
Кроплі пота крывавыя.
Мы з Табою быць разам павінны.
Твая кветка жыцця не марная.
Ты паэт у абдоймах сусвету.
Я Твой ціхі журботны анёл.
Тваё Сэрца Галгофай сагрэта.
Твае вочы – зораў лён.
О, каханне маё і нястача.
Я прыношу Табе супакой.
Маё сэрца ад радасці плача.
Зоры ззяюць расою наўкол.
На пялёстках маіх рубіны –
Гэта Кроў Тваіх светлых дум.
Я з Табою памерці павінна.
Выбач мне маіх словаў сум.
Гефсіманія – смутак і праца,
Час для шчырых і светлых начэй.
Ты жыцця майго лепшы дарадца.
Тваё Сэрца пярыны мякчэй.
Пацалунак атрутны сяброўства
Я трываю разам з Табой.
Не кахаць, не любіць вельмі проста.
Адчуваю Твой, Пане, я боль.
Гэта Кроў адзіноты пачуцця.
Ты нявінны душою сваёй.
Ты вясны жывое сугучча.
Я так прагну быць кветкай Тваёй.
Пацалуй Душою пялёсткі.
Дай мне крылы да Неба ўзляцець.
Гэты шлях на Галгофу няпросты.
Дай мне радасць у Сэрцы мець.
Гэта горыч мая і нястача.
Зразумей пацалунак Душы.
Хто прадаў Цябе, той не бачыў
Сваё сэрца з нябёсаў вышынь.
Гефсіманія – шлях Твой журботны.
Келіх праўды выпіць да дна.
Ты амыў мае раны потам.
Ты прыйшоў. Я была адна.
Ратаванне. Жывое збавенне.
Твой святы і пачэсны шлях.
О. паэт, я Тваё натхненне.
Ружы сумнай я боскі прах.
Ля Крыжа стаю ціха, Каханне.
Я ўміраю разам з Табой.
Ты святой малітвы дыханне.
Ты і радасць прымі, і боль.
Дзе ты, неба жывое трыванне?
Дзе ты, існасць маёй Душы?
Я кранаю пялёсткі ў чаканні.
Ты прыйшла ізноў да Імшы.
Я вішу на Крыжы і веру
Ў светлы попел Твайго іства.
Дай мне аркуш жывы паперы,
Каб саткаць дабрыню хараства.
Адчуваеш мяне сваім сэрцам.
Разумееш самоту і боль.
Я так прагну табою сагрэцца.
Я Твая ў рубінах соль.