Сёньня ў школе
Урок адкрыты.
(А важнасьць
Падзеі гэтае
Зразумелая ўсім.)
Мітусьня, хваляваньне, уздым…
І усьмешкі,
На твары надзетыя,
Вітаюць правершчыка
Зь нейкага-там
Камітэту.
І ён
Заходзе ў клясу
Крокам
Шпаркім.
Званок,
І настаўнік адразу
Пытае
Вучнёўскія масы
Пра іхныя
Мары.
І адказваюць
Дзеці
Так,
Як трэ’ адказаць:
“Нам тут лёгка жывецца,
Добра песьні сьпяваць.
Сэрцам шчыра хацелі-б,
Каб заўжды мудры Ленін
Ўдалячынь з намі крочыў,
Каб крамлёўскія зоры
Нам заўсёды мігцелі;
І заўсёды мы хочам
Жыць у краі рабочых”.
Вось так.
Ясна муцяць галовы.
А правершчык глядзіць
І у гэтым не бача
Дакору.
А што скажа
Той хлопчык?
(Хоць правершчыку гэта
Ўсё роўна,
Я скажу,
Што ў яго
Шчасьця мала,
Больш гора.)
Позна ён
Засынае.
Нікому
Над ложкам сьхіліцца.
Маткі
Амаль што нямае,
Як быццам…
А тыя,
Што ў вочы яму глядзяць,
Каляровыя маскі свае
Не здымаюць.
І няма
Нават сталага сябра.
(А той Ленін –
Яму не таварыш).
Ён свае вочкі падняў
І сказаў:
“Мая мара –
Ў абдымку
Схапіць тыграня”.
Стаў правершчык
Цямнейшым ад ночы.
Ён раўняе з паперай,
А іншага чуці ня хоча…