Забілі герояў. Забылі герояў.
Будуем краіну на іхніх касцях.
Іржой пакрываецца іхняя зброя.
Крывёй іх чырвонай паліты наш сцяг.
Забыліся мову, якой гаварылі
Сівыя легенды радзімай зямлі.
Ў самых сабе нешта святое забілі,
А ўсё не святое за так аддалі.
Цяпер ганарымся сваёю бядою:
Адсутнасцю нацыянальных ідэй.
Мяшаем гарэлку з крынічнай вадою,
Чакаем, калі к нам прыйдзе Праметэй.
Але ўсё дарма, і няма добрых вестак.
Народ наш гатоў адысці у нябыт.
У стотысячны раз з навінаў і звестак:
«Ничто не забыто. Никто не забыт».
Глядзім у мінулае позіркам прагным,
Бо болей не маем нічога свайго.
Сядзім у балоце, канкрэтней – у багне.
І будзем сядзець да канца усяго.

А памятаеш лязо вачэй?
Абдымкі марозныя шчырых начэй.
Адчуць. Дакрануцца. Хутчэй!
Падняцца ў аблокі.
Гарачыя шчокі,
Вусны на шыі,
Рукі, што ў сораме палка душылі.
Па-здрадніцку насцеж адчынены брамы.
Нясцерпныя шрамы
На сэрцы і спіне.
Здавалася, крок і загінем.
Вусны ў салодкай атруце,
Аскепкі пачуцця
У скрываўленай бітай душы.
Ток паміж пальцамі,
Словы ў дрыготкай цішы.
Скажы,
Ты памятаеш гарачыню?
Тваю й маю?
Чую-ня чую, але адчыню
Наросхрыст. Сябе.
Сарвацца ў пагоню.
Пякучай далонню
Па твару прызнанні твае,
Што так да адчаю любіла.

А памятаеш мяне?
Не?
Ну то і я цябе забыла.