Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі
Галоўная

Алег Мінкін

Біяграфія Алега Мінкіна

Нарадзіўся 31 сакавіка 1952 года ў вёсцы Чарняўка Хоцімскага раёна Магілеўскай вобласці. Пасля заканчэння Бабруйскай школы-інтэрната № 1 (1969) паступіў у Маскоўскі энергетычны інстытут, праз два гады перавёўся ў Маскоўскі інстытут інжынераў сельскагаспадарчай вытворчасці (скончыў у 1975 г.). Працаваў майстрам на будаўніцтве электрападстанцыі ў Бураціі (г. Улан-Удэ), інжынерам-электрыкам на нафтаперапампоўваючых станцыях нафтаправода «Дружба» (г. Наваполацак), інжынерам-наладчыкам у сістэме «Галоўтранснафта» (г. Гомель), інжынерам тэхнагляду на нафтаправодах поўначы Цюменскай вобласці (г. Наябрск). Сябра СБП з 1988 г. Жыве ў Вільні. Выдаваў газету «Рунь».

Пачаў выступаць у рэспубліканскім друку з вершамі ў 1980 г. (газеты «Гомельская праўда», «Літаратура і мастацтва»). Аўтар зборнікаў паэзіі «Сурма» (1985), «Расколіна», прозы «Праўдзівая гісторыя Краіны Хлудаў» (1994), а таксама дзіцячых кніг. У 2007 годзе Мінкін атрымаў літаратурную прэмію Таварыства вольных літаратараў «Гліняны Вялес» за кнігу вершаў «Пенаты».

Пераклаў вершы Ц. Норвіда, Б. Лесьмяна, Л. Стафа, П. Грабоўскага.

Minkin.jpg

Агнявік

Сярэдняя: 4.5 (26 галасоў)

У полымі вясёлым печы
Рухавы скача чалавечак
Пад булькаценне чыгуноў,
Пад гучны трэск смалістых дроў.

У чыгуны, як у мішэні,
Ён вугалькоў шпурляе жмені
I не спыняе ні на міг
Кружэння ў стужках агнявых...

Калі ж агонь згасае ў печы —
У прысак лезе чалавечак
I спіць, згарнуўшыся клубком,
Чырвоным стаўшы вугальком.

Вадзянік

Сярэдняя: 4.5 (34 галасоў)

У спёку пад мостам ляжыць у цяні
На ціне нядужы, стары Вадзянік,
I доўгія думкі яго чарадой,
За хваляю хваля, паўзуць над вадой.

Здаецца старому: яшчэ кагадзе
Пад поўняй русалкі дурэлі ў вадзе,
A то павыходзяць са срэбнай ракі,
Хаваюцца ў гай, у лагчыны, раўкі,
Каб плесці вянкі і прыпеўкі спяваць,
Каб хлопцаў у дзевак-дурніц адбіваць.

А зараз няма таго смаку ў вадзе,
I рэчка змялела, і гай парадзеў,
Засыпаў бульдозер лагчыны, раўкі,
Абрынуўся бераг высокі ракі,

I дзеўкі-русалкі ад бруднай вады
Даўно паўцякалі, сплылі хто куды.
Грукоча наверюе па рэйках цягнік...
Куды ж табе дзецца, стары Вадзянік!

Вечарніца

Сярэдняя: 4.5 (4 галасоў)
                                І хоць дасць мне доля ў дамавіне месца, —
                                Устане цень з зямлі мой, на крыж
                                                                                  абапрэцца
                                 I ў той бок глядзеці будзе век нязводна,
                                 Дзе ляжаць загоны Беларусі роднай.

                                                                            Янка КУПАЛА

Над дахамі гмахаў адна Вечарніца
Блішчэла ў смузе вечаровай, калі
Самому сабе я падаўся чужынцам,
Самотным чужынцам на роднай зямлі.

I скрушна шапталі мне дрэвы: «Юнача,
Ты дробная трэска ад той грамады,
Што пнулася нечага тут перайначыць,
I марна сышла, і растала, як дым...»

Я слухаў, зайздросячы гмахам халодным,
Жадаючы толькі адно — скамянець,
I раптам убачыў я цень, што нязводна,
Ахутаны смуткам, глядзіць на мяне.

I ў цьмяным абліччы пазнаў я: Купала!
У поглядзе ясным, празрыстым да дна...
Наўкол Вечарніцы з сінечы адталай
Выходзілі зоркі — плылі давідна.