Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Алена Сіманчык

Сярэдняя: 5 (8 галасоў)

І калі ночка крадзецца ціха,
І калі цёмна ўсё навакол,
То кожны ўспомніць свае ліха,
Свой жах і цемень былых гадоў.

Успомніць дрэннае ўсе напэўна,
Успомніць усе ,што яму жах прынясло,
І жудасна вее за вокнамі вецер,
І скрыпнуць дзверы:бы нехта прыйшоў.

І ў гэту хвіліну становіцца вельмі страшна,
І не толькі таму, што цёмна наўкол,
А ячшэ таму, што цёмна ў сэрцы,
І цемната праядае пол.



Сярэдняя: 4.4 (8 галасоў)

А хто ты?
Ніхто!
А дзе ты?
Нідзе!
Ты чалавек?
Не ведаю!
А як цябе зваць?
А хто як заве!
Ты маеш сяброў?
А трэба мне!
А колькі вам год?
А хто колькі дасць!
А што вы робіце сёння вечарам?
Не ведаю…што тут сказаць!
А што вы нясеце за плечамі?
А што мне нясці..няма ж нічога!
Куды вы ідзеце, вандруеце?
А хто яго знае, куды там нясе!
А я вам кажу?
Мне не чуецца!
Пайшліце са мной?
Вам вядомы той шлях?
Мы разам яго выберам!
А можа не той?
І ўсмешка ў вачах…
А мы яго крокамі вымерам!
Ну добра, пайшлі!
А скажы хоць куды?
А, пэўна, якая нам розніца!
Мы разам с табой паляцім ў нікуды.
І возьмем сабе ўсё тое, што знойдзецца!



Сярэдняя: 5 (3 галасоў)

Вечар ціха пачынаўся мяцеліцай,
Ціха дровы трашчалі ў печы,
Ну ,а ён ,за сваёй безнадзейнасцю ,
Не заўважваў з дзяцінства знаёмыя рэчы.

Ні матулю , ля печы, са стравамі,
Ні бабулю, за кроснамі вечнымі,
Ні гадзіннік- адно адбіваючы,
І не спрэчак пра справы адвечныя.

Ў думках нёсся ў даліны гарачыя,
Да пяскоў на сваімі завеямі,
І сябе накараў за няўдачы ён,
Што цяпер тут марнее ён.

І за тое, што дарога не пройдзена,
Што шляхі да канца не разведаны,
Што свет яго мары не знойдзены,
І што мало ён робіць, хоць ведае.

Што ў дарогу ён зноў збіраецца,
У свет пячшаны, з дажджамі гарачымі,
Што жыццё яго зноў пачынаецца.
І чакаюць пяскі зноў лядачыя.



Сярэдняя: 5 (1 голас)

Вы ўсе ў палоне,
Вы ўсе- наскрозь!
Паціху знікае ваша развага,
Вы людзі- “ да что ты, брось”,
А горла так паліць смага.
Вы хто- сумнай казкі канец,
Бяздушныя, цёмныя недры зямныя?
Вы людзі- ах,Божа, мяне не трывож!
Тады, хто вы ўсе такія?
Світальныя зоркі,
Ці летні туман?
Або невядомыя цуды прыроды,
Вы людзі- ай, здагадайся сама.
Ці знікшыя колісь святыя народы?
Вы людзі –мы чэрці!
Вы ўсе –наскрозь.
Паціху знікае наша развага,
Вы людзі- “да что ты, брось”,
А горла так паліць смага.