Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць

https://kredit-kazahstan.kz займ без отказа казахстан: заи мы без отказа.

Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Зінаіда Дудзюк

Нарадзілася 29 сакавіка 1950 года у вёсцы Слабодка Браслаўскага раёна. У 1959 г. бацькі Зінаіды пераехалі ў Белазёрск на будаўніцтва Бярозаўскай ДРЭС. У Берасці скончыла тэхнічную навучальню будаўнікоў (1970). Працавала чарцёжніцай, тэхнікам, інжынерам інстытута «Брэст-грамадзянпраект», адначасова вучылася ў Берасцейскім інжынерна-будаўнічым інстытуце на вячэрнім факультэце (скончыла ў 1977). Працавала інжынерам на Бярозаўскай ДРЭС, метадыстам Бярозаўскага бюро экскурсій і падарожжаў. З 1983 года - карэспандэнт-арганізатар Бюро прапаганды мастацкай літаратуры СП БССР. Пісаць вершы пачала ў школьныя гады.

Першы верш надрукавала ў 1967 годзе ў Бярозаўскай раённай газеце, рэдактар якой чула і зацікаўлена ставіўся да паэтычных спроб маладога таленту. З 1974 г. выступае ў абласным і рэспубліканскім друку.

У 1983 г. выдавецтва “Мастацкая літаратура” выдала зборнік “Праводзіны птушак”. Аўтар зборніка паэзіі «Абрысы лета» (1988). Выступае таксама як драматург. Піша вершы і казкі для дзяцей. Напісала п'есу для лялечных тэатраў «Канёк-гарбунёк» (паводле аднайменнай казкі П. Яршова, 1984, калектыўны зборнік «Крынічка»), аднаактоўку «У абдымках вятроў» (1985), радыёп'есу «Дудка-самагудка» (пастаўлена ў 1989). У часопісах “Полымя” і “Маладосць” былі надрукаваны яе аповесці “Славянскія князі”, “Пакаранне для Ноны”, раманы “Кола Сварога”, “Вялісіты”, “Архірэевы скарбы”.

Пераклала на беларускую мову п'есу Т. Амосавай і І. Пятровай «Славутае качаня Цім» (пастаўлена ў 1990).

Duduk_ZI.jpg


Яшчэ не ацэнена

He напісаць з замілаваннем верш
Пра мой Дняпро, стамлёны і агорклы.
Чым ён яшчэ, атручаны, жыве
Пад позіркам біблейскай Чорнай зоркі?

З жалобаю схіляюся над ім.
Быў вечны, нібы бог, а памірае.
Hi крыўды і ні зла не прытаіў,
Нікога і нічым не дакарае.

Існуй далей, гадуйся, чалавек,
Загінеш хутка пад уласным смеццем.
Я перажыць паспела столькі рэк,
Што ўжо жыцця страшуся, як бяссмерця.

I словам я не здольна ажывіць
Панішчаныя нашыя святыні,
Хіба вады атрутнае папіць,
Няхай душа знябудзецца, астыне...



Яшчэ не ацэнена

He прыляціць у мой куток зязюля,
He абнадзеіць і не ўсцешыць слых.
Счарнелыя дубы ў гаях паснулі
Без гоману і песень веснавых.

Я тры гады яе дарма чакала,
Перасяленку, здрадніцу, сястру.
А мо яна ад стронцыю сканала
Сярод птушыных, патаемных скрух.

Піла расу з атрутнага лісточка,
Хавалася ў атручаных карчах.
Зязюльчын лён. Зязюльчына сарочка
На смерць падрыхтаваная не ў час...



Сярэдняя: 4.6 (9 галасоў)

Расла нічыя
сярод поля шырокага
дзічка старая
ўдавой адзінокаю.
Вятры яе рукі
круцілі, ламалі.
У слоту дажджы,
нібы пугі, хвасталі.
Hi стогну. Hi скаргі.
Цярпліва маўчала.
I кожнай вясною
яна расцвітала!
He, так не цвітуць
за высокім парканам,
дзе, можа, утульней,
ды сонца замала.
Ад дзіўнае белі
поле святлела...
А ў восень страсала,
страсала з прыполу
дзічкі даспелыя
шчодра да долу,
у іржэўнік калючы,
на вузкія ўзмежкі...

Тады да яе
прабіваліся сцежкі.