Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

дождж

Яшчэ не ацэнена

Падлятае
здалёк
белы дым...
Адлятаюць
у вырай
птушкі…

Шмат каханьня
для маладых...
А другім
агеньчыка
крышку…

Усміхнуся
праз слёзы, што град...
Вось жа дождж
на паляне
і полымя…

Так бывае
ўзнікае разлад...
Дым не горкі
але час
зацягне…



Яшчэ не ацэнена

Люблю дождж. Асабліва летні, цёплы. Кроплі на сваім шляху да зямлі натыкаюцца на дахі дамоў, вершаліны дрэў, машыны, парасоны, зь якімі вечна кудысьці сьпяшаюцца людзі.

Кроплі б'юць па асфальце і зьбягаюцца ў ручайкі вясёлкавага колеру (верная прыкмета цывілізацыі), імкнучыся хутчэй змыць бруд з твару зямлі.

Пад дажджом выпростваецца трава, становіцца ярка-зялёнай, з празрыстымі пацеркамі на сьцяблінках. Дрэвы з удзячнасьцю і задавальненьнем шапочуць чыстаю, мокраю лістотай, нібыта кажучы: "...нарэшце... нарэшце... дождж... дождж..."

Паветра пасьля дажджу чыстае, прапітанае пахамі зямлі. Ды й сама Зямля ўяўляецца ня йнакш, як маладой прыгожай жанчынай.



Яшчэ не ацэнена

Хмары пухнатыя сонца абнялі.
Кропелькі-слёзкi на шчочкі ўпалі.
Кружацца ў лужыне хвалі-спіралі.
маланкі-зашпількі чмялёў напужалі.
Лье як з вядра. тэмп рашуча ўзялі
бруі вясёлыя... мыюць сандалі.



Яшчэ не ацэнена

Дождж даганяе,
дзяўчына ўцякае:
хто першы
адолее вуліцу?!..
Разважае
ў тры розумы светлафор.



я