Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

спакуса

Сярэдняя: 4.8 (22 галасоў)

Кожны дзень прачынаюсь і бачу
Свае вочы, далоні і вусны.
Быццам помер, але я не плачу,
Атрымаў невялікія плюсы.

Ёсць жаданне адчуць подых плоці.
Так хачу да сябе дакрануцца
Не для дрэнных учынкаў, наўпроці,
Але ўсё ж не магу дацягнуцца...

Дзевяноста адзін сантыметр
Раздзяліў маю душу і цела.
Паміж намі ёсць толькі паветра
І не стаць нам ужо адным цэлым.

Цела больш не адчуе пакуты
І праблему маралі ў душы.
Ну а дух не паддасца спакусам,
Што зыходзяць на цела ўначы.

Але ўсё ж такі звязаны ніткай,
Бо адлегласць нічога не значыць.
Аб'яднаныя мэтай-агіткай:
Свае сны ўраз наяве ўбачыць.



Сярэдняя: 5 (2 галасоў)

Хто ты,
спакусай што завецца?
Які ў табе хавае сэнс
жыццё? Бо мне здаецца:
іду з сумленнем уразрэз!

Хто ты,
якую мэту выбіраеш:
зняважыць альбо нарадзіць?
Жыццё ператвараеш
ў адно пытанне: як жа быць?

Хто ты?
Пяшчота твая маніць,
але ўнутры агонь гарыць,
катуе, раніць, вабіць
і прагна кліча – саграшыць.

Хто ты
і як з табой змагацца?
Мне перамір’я не дае
сумленне – разабрацца
павінен я ў самім сабе.

Хто ты:
спакуса альбо лёсу
наканаванне? На мяжы
стаю, куды мне крочыць
не ведаю, за кім ісці…

Хто ты?…